Om te beginnen. Voordat ik naar Nederland vloog in november, deelde ik met jullie dat onze wachters 7 x 12 uur voor ons huis zitten. Dat wil zeggen, 365 dagen per jaar aan het werk. Ik geloof dat ze bij ziekte niet gelijk ontslagen worden, maar kortom; weinig tijd om bij te komen. Sinds ik een deel van mijn leven in Afrika door heb gebracht, krijg ik het ook nooit zo over mijn lippen om tegen iemand te zeggen dat hij of zij de vakantie echt verdiend heeft. Hoe zit dat precies, vakantie verdienen en waarom verdient de een het meer dan de ander. Nee, ik ga meer voor gunnen, en dan gun ik het iedereen.

Alweer drie weken terug in Monrovia. De tijd gaat snel. Van 4 december tot 19 januari ben ik in Nederland geweest. Eerst werd Hidde geopereerd. Na een week veel last te hebben gehad is hij echt goed opgeknapt en opgelucht dat het voorgoed afgelopen is met abcessen in zijn keel. Heerlijk. De vorige periodes in Amsterdam had ik veel behoefte om te vertellen hoe het leven in Liberia is en voelde ik soms de missie om mensen bewust te maken van het voorrecht geboren te zijn in een land waar welvaart is.

De decembermaand heeft haar intrede gedaan. Hier in Liberia is er weinig van te merken. Dat wil zeggen, in de supermarkten verschijnen kunstkerstbomen en zijn van die glimmende slingers en klokken te koop, maar de gure kou, prachtige straatverlichting en Sinterklaas zijn hier ver te zoeken. Ik kan het niet laten om te zeggen dat er heel veel zwarte pieten zijn. Dit is echt mijn slechte gevoel voor humor, want ik ben namelijk groot voorstander van de gekleurde of roetveegpiet. Laten we met de tijd mee gaan.

Om de een of andere duistere reden heb ik onderstaande blog, dat ik in juli geschreven heb, nooit gepost. Omdat het ook voor mij een soort van dagboek is en de belevenissen toch steeds een variatie op hetzelfde thema zijn ;), post ik deze alsnog. Overigens heb ik heb docentengedrag (?) van Helena, wat ergens in dit blog beschreven wordt, niet met haar nabesproken. Iedereen raadt het af (ook westerse collega’s)……

Toen ik eind juli het OLVG binnenkwam en door de 'lichtstraat' liep, was ik vast van plan om een blog te schrijven over de contrasten tussen Afrika en Nederland. Nergens zo zichtbaar als in het ziekenhuis. Deze echte Hollander had het in Nederland natuurlijk veel te druk, met werk, veel werk en met familie, vrienden en andere mensen, veel mensen. Nu ben ik weer terug en heb de kans laten lopen om vanuit de Nederlandse setting over mijn ervaringen te schrijven. Zonde, want ik voel zo goed hoe groot het verschil is, als ik in Nederland kom met Afrika nog supervers onder mijn huid.

Vorige week was ik enthousiast begonnen aan een blog over bidden, zingen en de kerk. Ik begin even opnieuw, want ik heb mijn visie na vandaag een klein beetje herzien. Iedere keer als de studenten zingen voor of na de les, lopen de rillingen over mijn rug en voel ik me bevoorrecht dat ik ergens deelgenoot van ben, dat zoveel vertrouwen en hoop in zich heeft in een omgeving waar zo weinig materiele rijkdom is. Ik vraag me dan af hoe het kan dat je zo’n diep vertrouwen kan ontwikkelen in een maatschappij waar corruptie en diepe armoede naast elkaar leven. Als ik deze week een dierbare (oud) collega in Nederland app, dat ik een kaarsje opsteek om aan haar en haar partner te denken en ze reageert enigszins geschokt, omdat ze kaarsen associeert met dood, vraag ik me even af of ik misschien in de heer aan het raken ben 😇🤔😉. Neen, ik geloof het toch niet, het heeft voor mij te maken met interesse, meeleven en warmte, of zoiets. Maar genoeg inleiding, ik moet even mij ei kwijt.

Ja, ik heb een goed leven. Iedere dag is een dag vol nieuwe ervaringen. Ik geef inmiddels een cursus aan Bachelor studenten en daar word ik erg blij van. Ik moet ze leren een patiëntenpresentatie in elkaar te zetten en deze te ondersteunen door een beetje research te doen op de inhoud van de presentatie. Komt er op neer dat ze zich moeten inlezen in evidence based practises en goed uitleggen wat de diagnose die gesteld is bij hun patiënt inhoudt. De cursus wordt afgesloten met het doen van een patiëntenpresentatie in groepjes van twee verloskundigen of verpleegkundigen. Onderdeel van de presentatie moet een ‘improvement‘ zijn. Kortom, ze moeten een verbeterplan schrijven. Ik doe wat denk ik geen enkele Amerikaan (meeste buitenlandse ontwikkelingswerkers zijn Amerikanen) doet, ik maak het klein.

Na twee maanden Nederland, waarvan drie weken met Pat samen, vlieg ik terug naar Monrovia. De laatste week in Nederland is een lastige. Een soort afscheidstournee, waar je niet goed van wordt. Ik denk echt dat best veel van onze vrienden elkaar af en toe drie maanden niet zien, zonder elkaar voor die tijd uitgebreid gedag te zeggen. Daarmee relativeer ik het afscheid en het weggaan gaat me dit keer beter af dan in oktober. De kinderen gedag zeggen is het lastigst, maar die hebben in de week voordat ik wegging duidelijk aangegeven dat het afscheid van Pat hen zwaarder valt, omdat ze hem veel minder lang zien. Dat is ook zo en ja, dat is een groot nadeel van ons leven, zowel voor Noor, Hidde en Bas, als voor Pat.

Donderdag avond komt Willem bij ons eten. Ons eerste echte ‘bezoek’. Ik word er blij van. Veronica neemt het geheel bloedserieus, zij wrijft de glazen op, rolt het bestek in papieren servetten en poetst de boel netjes op. Dat hoefde dan ook weer niet, Willem vindt ons appartement, dat voor Nederlandse begrippen bar ongezellig is, helemaal geweldig. Als je twee jaar in het binnenland zit in je dooie eentje, met af en toe wat Afrikaanse collega’s die voor korte tijd blijven, is zo’n huis met twee mensen een echt thuis. En dat is het ook. Pat en ik hebben het gezellig. Dat wordt deze avond met Willem trouwens ook

Vrijdag 2 december mag ik met Willem meelopen. Willem coördineert de public Health voor Save the Children in de County Margibi. Alex brengt me, ik moet er om 10 uur zijn en Pat haalt me om ongeveer vijf uur weer op. Ik heb nog geen rijbewijs en hoewel ik in Nederland/Europa, volgens mij overal heen durf, ook in Suriname en Ivoorkust trouwens, heb ik hier nog geen onbedwingbare drang om achter het stuur te kruipen. Misschien komt het nog. Zelf een boodschap kunnen doen zou wel lekker zijn, maar niemand (bijna niemand) let op en de meeste taxichauffeurs kunnen niet rijden. Best jammer.

Geduld is een schone zaak….. Dus hoewel ik hoopte en dacht dat ik inmiddels aan het werk zou zijn, moet ik nog even geduld hebben. Maar ik heb sterk de indruk en het vertrouwen dat het goed komt. Aanstaande vrijdag kan ik een dag met het team van Willem in Kakata meelopen. Willem is de Nederlandse verpleegkundige en community Healthworker die de regio Margibi coördineert. Ik ga een dagje met hen meelopen. Wordt vervolgd.

Joehoe!!!!!!! Ik heb gisteren een heel leuk gesprek gehad bij Save the Children. Laat ik bij het begin beginnen. Via Petra, mijn alleroudste vriendin, d.w.z. we kennen elkaar sinds de geboorte van Peet 51 jaar geleden, ben ik in contact gekomen met ‘Save the Children’, een organisatie die actief is in 120 landen (https://www.savethechildren.org)

Zoals jullie inmiddels weten is Veronica onze hulp. In eerste instantie was ze zeer sceptisch over mijn aanwezigheid, maar dat stadium ligt inmiddels achter ons. Ik heb haar geholpen met Grace medicijnen geven, ik luister naar haar verhalen, probeer haar computerspelletjes ook een keer op haar aftandse telefoon en ben af en toe streng en vaak aardig.