Wat een land...

Of als Pat iets koopt, die in Nederland geen voorraad koopt en dus hier een korte broek nodig had, US$ 5 (dat zet tenminste zoden aan de dijk). Veronica  heeft veel verkocht, maar nog niet veel geld gevangen, dus daar moet ze achteraan. Ik heb met haar afgesproken dat ze vrijdag vrij mag. In het bizarre geval dat ik vannacht een malaria-aanval zou krijgen (een van mij weinige angsten), komt niemand me zoeken. Wel een beetje een raar gevoel. De deur zit op slot, daarachter zit een zwaar ijzeren hek met twee sloten en boven aan de trap zit dan ook nog een ijzeren deur op een zwaar slot. Nou ja, als ik hier dood zou liggen, kunnen ze dan dus toch niet bij me zonder hele zware apparatuur te gebruiken, maar ze kunnen me in ieder geval ook niet overvallen. Lekker veilig ;(.

Inmiddels een week later, schrijf ik verder;

Het mooie is, dat ik minder alleen was dan ik dacht. Alex stond om negen uur voor de deur. We moeten nog naar de markt om het pak op te halen dat Hidde heeft laten maken en het hemdje van Noor. Bas zijn pak was zaterdag al klaar.

Ook Hidde zijn pak ziet er top uit. Het hemdje van Noor houdt het midden tussen een cirkelrok die je boven je borsten bevestigd en een zwangerschapshemd van voor 1970. Dat was niet helemaal goed begrepen vrees ik. Overigens wel een heel leuk broekje voor mezelf laten maken.

Later op de ochtend komt Petro, de schoonmaker en loopjongen van Wienco, aan de deur. Toevallig hadden Pat en ik het over hem gehad, omdat ik Pat vertelde dat hij absoluut beter gekleed gaat dan de directeur. Nu kwam hij speciaal voor mij. ‘Please mam, can you talk to the boss. I want to go to university and now I work less, so I earn less. Only US$97′. Ik wist dit al van Pat. Hij verdient normaal US150 per maand, maar wilde nu minder werken en kreeg dus minder geld. Hij was even vergeten dat hij nog een schuld had bij het bedrijf waarvoor hij ieder maand geld moet aflossen. Toen eindigde hij in de maand december met 30 dollar. Pat moet lachen als hij het vertelt. En ik geloof ik ook. Je zou toch denken dat je eerst denkt en overlegt en dan pas doet. Maar dat is niet zo. Petro hoopte of verwachtte, dat het bedrijf gewoon zijn volledige salaris doorbetaalt als hij niet volledig werkt. Dat lijkt hier het probleem wel, ze zijn stomverbaasd dat als je wat leent, je dat dan terug moet betalen. Mogelijk het effect van 20+ jaren NGO’s en andere organisaties, die geven, geven en geven en vervolgens vertrekken. Ik val in herhaling, maar zeg toch weer, dat een volk hier niets aan heeft. Ze moeten hun land opbouwen en ondernemen, niet alleen maar gebruiken en nemen. Uiteraard beloof ik Petro met de boss te spreken.

Ik kom de dagen zonder Pat goed door. Donderdagmiddag rijd ik met Alex mee om Pat op te halen. Op weg naar de Airport rijdt Veronica ook mee, die brengen we even thuis. Grace was er vandaag ook bij, want Veronica had geen oppas. Ik ben volgens mij heel duidelijk geweest dat we Veronica thuis brengen, maar op een bepaald moment geloof ik toch dat we Veronica’s huis gepasseerd zijn. Ik vraag Alex of hij weet waar Veronica woont. Dan begrijp ik dat ze mee wil om de boss te halen. Er zijn grenzen. Ik vind veel goed, maar ik vind het al licht overdreven dat ik Pat op ga halen na twee dagen Ghana (zo blij ben ik dus echt wel dat hij er weer is), maar om nou met een delegatie van onze chauffeur, huishoudelijke hulp, kind van de huishoudelijke hulp en mezelf op het vliegveld te staan, gaat me toch te ver. Dat betekent dat Veronica een stukje terug moet lopen of een taxibrommer moet nemen. Too bad, het gaat echt niet gebeuren.

Pat is blij uit Ghana gekomen. Er zijn weer allerlei plannen gemaakt voor de toekomst en het is de bedoeling om een grote rijstfarm operationeel te gaan maken, dus dat geeft weer nieuwe energie.

In het weekend worden we gebeld door een buurvrouw van Veronica. Pat wordt gebeld. Als Veronica echt iemand nodig heeft is het duidelijk wie de baas is. Pat snapt er geen bal van en roept net als alle Liberianen, 10x Hello, Hello, Hello, Hello, Hello etc. (en dan heel hard). Uiteindelijk krijgt hij Veronica aan de telefoon, maar die kan bijna niet praten van het huilen. Blijkt dat de vader van Grace na tweeenhalf jaar weer is komen opdagen en zijn vaderschap opeist. Veronica kan alleen nog maar huilen en moet naar de dokter. ‘The tension is too high’. De volgende dag stuurt Pat Alex met geld en Alex brengt Veronica naar een clinic. Nou vraag ik jullie: ‘Hoe ga je als weldenkende verpleegkundige ooit mee kunnen werken aan deze bizarre gezondheidszorg?’. Veronica blijkt een te lage bloeddruk te hebben???? En gaat aan het infuus. In deze kliniek hebben ze twee maanden geleden geconstateerd, door aan haar buik te voelen, dat ze 5 weken zwanger was (knappe dokter, die dat kan). Nou niet dus… Gelukkig helpt het infuus wel geweldig en samen met de ORS die ze krijgt omdat ze uitgedroogd is, knapt ze weer wat op. ORS, je hebt zelden zo’n mooie glanzende huid en goed gevulde vrouw gezien, die beslist geen enkel teken van uitdroging vertoont. Veronica blijft vier dagen ziek, of eigenlijk gewoon heel verdrietig. En dat begrijp ik dan wel weer heel goed. Woensdagavond gaan we bij haar langs en zeg ik haar dat ze niet uitgedroogd en ziek is, maar treurig. En dat je dat veel beter kan bestrijden door je vriendinnen om je heen te laten helpen en je liefde te geven. Gelukkig was dat precies wat haar buurvrouw (ook een alleenstaande jonge vrouw met een klein kindje), die ochtend gezegd had en haar uit bed had gehaald. Inmiddels is ze er weer. De vader van Grace heeft zijn excuses aangeboden aan de oom en tante van Veronica, dat hij tweeënhalf jaar niets van zich heeft laten horen en destijds gezegd heeft dat het onmogelijk zijn kind kon zijn. Excuus geaccepteerd, dus Veronica zegt dat ze nu geen keus heeft en hem ook moet accepteren. ‘This is Liberia mam’.  Ik voorspel dat ze hem binnenkort weer in haar armen sluit en misschien wel met hem gaat trouwen. Ik neem aan dat hij nog wel een spoor van vrouwen en kinderen achter zich heeft gelaten, maar dat is hier niet ongewoon. Het is moeilijk om te weten wat er niet en wel klopt in verhalen. Ze vertelde me net dat hij haar om advies heeft gevraagd of hij als representative zal opgaan, bij de verkiezingen. Ik laat het jullie zeker weten, als ik straks (oktober), de vrouw van een congreslid als huishoudelijke hulp heb.

Ik heb gisteren een gesprek gehad in JFK Hospital. Met het hoofd opleidingen. Heel erg leuk en als ik mijn Liberiaanse registratie heb, kan ik daar gelijk aan het werk. Ik liep op de gang een Amerikaans, Curaçaose dame tegen het lijf. Zij is verloskundige, verpleegkundige en heeft een PhD in teaching en werkt sinds juli bij de opleiding. Een topper, als ze vertelt over verloskunde en wat haar verwachtingen zijn, spreekt ze de taal die ik ken. Hoge standaard, veiligheid en protocollen. Zij werkt voor de peace corps. Ik word er helemaal blij van en zij ook. Ze hoopte dat ik snel kan beginnen. Ze is super enthousiast en heeft het gevoel dat ze echt verbeteringen aanbrengt. Ik heb mijn diploma’s en mijn big registratie doorgestuurd naar de nursing council en nu maar hopen dat er wat gaat gebeuren. Pat denkt dat ik eerst zal moeten betalen. We gaan het zien, ik hoop dat zo’n organisatie niet corrupt is, maar anders is het me wel honderd dollar waard om hier van de bank af te komen. Vanmiddag heb ik een gesprek met de directeur van de Amerikaanse school, daar kan ik misschien ook wat hand- en spandiensten verlenen en ik heb mijn cv weer gebracht bij Artsen zonder Grenzen, SOS kinderdorpen (kan ik dinsdag naar de HR manager), last mile Health. Kortom, het zal nu toch wel een keer gebeuren denk ik.

Alex rijdt me naar al die organisaties en ik ben dol op hem. Pat relativeerde dit gisteren weer even. We wilde om vijf uur naar het zwembad, maar de auto werd nog gewassen. Een wildvreemde man was druk bezig de auto van buiten en vooral ook met heeeeel veel water, van binnen te wassen. ‘Ja Ger, dat is die goede Alex van jou. Die is hier driver en dan ben je te goed om de auto te wassen, dus dan pluk je iemand van de straat om dat voor 50 cent te doen’. Gelukkig hebben we onze handdoeken in de zwemtas zitten, die leggen we op de kleddernatte stoelen en gaan naar het zwembad.

Inmiddels ben ik weer twee weken verder. Ik merk dat ik minder schrijf, omdat ik het idee heb dat er niet zoveel gebeurt en dat ik in herhaling val. Aan de andere kant, blijf ik er regelmatig in van het lachen en soms van het huilen, om wat er zich hier allemaal afspeelt, dus misschien is het zo saai nog niet. Vorige week werd de vrouw van Sammy, de collega die hier ik op het terrein woont, 21 jaar. Daar waren we uitgenodigd, dus op naar het feest. Pat en ik waren ,’by far’ de oudste (gemiddelde leeftijd schat ik op 20 en dan reken ik de kleine kindjes niet mee, want dan komt het op 14 denk ik). Maar het was te leuk. We worden als soort heiligen onthaalt, vreselijk, maar Pat zijn functie en veel meer nog onze huidskleur, veroorzaakt dat. Ze verwachten van blanken eigenlijk vooral dat ze zich niet laten zien op zo’n feest en vooral dat ze heel arrogant zijn. Pat krijgt gelijk drie flesjes bier en ik twee kleine flesjes wijn (uit angst dat het anders op is als we nog wat willen?). De muziek staat zo luid, dat je onmogelijk een gesprek kan voeren. Nou denkt de gemiddelde lezer misschien dat dat in Nederland ook zo is op een festival of in de disco, maar dit is echt andere kost. Ik ben ervan overtuigd dat er geen Liberiaan zonder gehoorschade bestaat (en wij dus mogelijk nu ook). Het allergrappigste aan het verhaal is eigenlijk, dat de enorme speaker die voor het huis staat, geleend is van onze overbuurvrouw, die tegenover ons huis een soort kroeg annex disco heeft, waar iedere avond tot heel diep in de nacht hele luide muziek gespeeld wordt. Pat heeft de baas van het lokale politiebureau al met enige regelmaat geld toegeschoven om te zorgen dat het ophoudt. Ik heb Pat al een paar keer uitgelegd dat dit er volgens mij alleen maar toe leidt dat het in stand blijft. Stel je voor dat ze echt stopt, dan is die agent zijn witte melkkoe kwijt. Ik weet nu zeker dat we niet meer serieus genomen worden. Als Semmy haar spullen leent, om bij ons op het terrein een klereherrie te maken, zal ze wel niet denken dat we het heel erg vinden. Maar goed, Pat en ik nuttigen onze drankjes en wagen een dansje. Daarmee stelen we de show, ze vinden het geweldig. Na het dansen worden er selfie’s gemaakt met die twee ouwe witte gekken. Het maken van selfies is hier een populaire bezigheid onder mensen van alle leeftijden.

Ik heb in tegenstelling tot de verwachting een topavond. Semmy en zijn vrouw hebben een klein meisje, een schatje, dat de halve avond ook staat te swingen. Semmy heeft nog twee kinderen, maar Pat denkt dat zijn vrouw niet van het bestaan van een van hen afweet. En dat heeft hier bijna iedereen volgens mij. Een man of een vrouw boven de achttien, zonder kinderen moet je met een lampje zoeken.

Het andere evenement van de maand is de aankomst van onze container. Joehoe!!! Het had allemaal wat voeten in aarde, maar de oorzaak van het grootste deel van de vertraging lag toch echt in Nederland. We hadden een verhuizer, die overigens technisch geweldig werk gedaan heeft (1 gebroken wijnglas), weinig buitenland ervaring had. Toen de container eenmaal open was, onder toeziend oog van een douane official, die nog nooit had meegemaakt dat mensen hun eigen inboedel laten overkomen(), was het binnen een uur gepiept. Alex had 15 mannen van de straat geplukt, die voor US$100, de verhuizing afmaakte. En nu zitten we er toch goed bij. Ik ben zo blij. Het is hier gezellig en gewoon mooi. Heerlijk.

Natuurlijk rolde Veronica’s ogen net niet uit haar hoofd. ‘Ma\'m, more glasses? Zes rode, zes witte wijnglazen, zes champagneglazen etc. etc., God mag weten hoeveel gasten ik hier dacht te ontvangen. Zes grote borden, zes boterhambordjes, zes taartbordjes etc. etc. Voor mensen die een paar plastic borden hebben en een paar koppen is het onbegrijpelijk. En het wordt dan voor jezelf ook onbegrijpelijk. Het heeft een week geduurd voordat ik er weer uit ben dat ik het acceptabel vind, wat we allemaal hebben. Ik moet mezelf soms toespreken dat ik niet steeds alles hoef af te zetten tegen de maatstaven in het op drie na, armste land ter wereld (gemeten in bnp per hoofd van de bevolking ). We hebben nogal veel Afrikaanse kunst, waaronder en grote houten vijzel en stamper.