Goed leven

Waarschijnlijk krik ik hiermee het academisch niveau van mijn lessen niet op, maar stuiter ik wel bijna van enthousiasme. Ik adviseer ze namelijk, eindeloos vaak, om een kleine verbetering in de directe patiëntenzorg aan te brengen. Een heel klein rondje door het ziekenhuis brengt mij op duizend ideeën. Verpleegkundigen zitten de halve dag rapport te schrijven, ze zitten veel meer, dan dat ze naast het bed staan. Daar is de Nederlandse situatie helemaal niets bij. Ondertussen zie je dan een helpende, hele complexe wondzorg geven. In de opdrachten staat vaak wel dat een patiënt wisselligging moet krijgen, of a 3 uur bloeddrukcontrole moet hebben, maar er zit geen verpleegplan in de status of een actielijstje o.i.d.. Heel veel acties worden dus vergeten of niet naar behoren uitgevoerd. Ik hoop dat mijn studenten dit soort eenvoudige hulpmiddelen gaan ontwikkelen. Bovendien heb ik ze uitgelegd dat als ze denken dat ze helpende moeten inzetten voor verpleegkundige interventies, er zijn veel te weinig verpleegkundigen, ze de helpenden zullen moeten scholen. Ze vinden het een bizar idee, een helpende stelt niets voor, dus die school je niet….Toch geloof ik dat ze begrijpen dat als je de zorg wil verbeteren, je zal moeten scholen. En ja, dan geloof ik toch dat het een beetje zin heeft wat ik doe. Overigens ben ik daar sinds gisteren helemaal van overtuigd. Ik liep naar de kinderafdeling waar ik nog maar één keer geweest was. Even kijken naar de studenten verpleeg- en verloskunde. Ze zien me volgens mij graag komen. Ze vinden me ongebruikelijk vriendelijk en lijken dit zeer op prijs te stellen. Ik weet inmiddels van mezelf dat ik erg weinig waarde hecht aan autoriteit. Ik geloof dat ik het redelijk kan accepteren (niet super goed 🤔, vrees ik ), maar ik heb ‘nul’ behoefte aan het tonen van autoriteit op basis van functie. Heel soms, als er iets mis gaat, wil ik op basis van de inhoud nog wel een keer ‘overrulen’. De Liberiaanse stijl is precies andersom. Bijna iedere docent is in mijn ogen een machtswellusteling. Behalve Sarah Kollie, het hoofd van de opleiding. Zij is briljant en een oprechte, goede, bewonderenswaardige leider, zonder middelen, met inzicht en passie. Diepe buiging.

Goed, ik heb daardoor dus leuk contact met de leerlingen en ze leiden me rond langs hun patiënten en laten de afdeling zien. De kinderafdeling was deze week niet druk. Er waren op de ‘under five’ afdeling maar drie opgenomen kindjes. Waarvan er een heel hard moest huilen toen ze mij zag. Te wit, hihi. Tina de student die met me meeliep, zei ‘come Jeneba (mijn Liberiaanse naam waar ik helemaal aan gewend ben), ‘I will show you some other children’. Ze nam me mee naar een apart klein zaaltje, met vier bedjes, die ieder gescheiden worden door tussenschotten. In twee bedjes liggen kindjes met hele ernstige spina bifida (open ruggetje). De twee maken geen contact. In het derde bedje ligt een jongetje met een waterhoofd en in het vierde bedje een zwaar gehandicapt, heel vrolijk meisje. Als ik naar ze lach reageren ze en als ik kiekeboe speel liggen ze dubbel van het lachen. Tina gaat weer aan het werk en ik zing voor de kinderen. Dikkertje Dap, zo gaat de molen, hoofd schouder, knie en teen. Ik moet mijn repertoire wat uitbreiden, want ik ben vandaag weer even wezen zingen. Wat gebeurt er met een mens als je, met al je emoties, gevoelens, waardes in een straatarme, Afrikaanse setting terecht komt en gaat zingen voor vier kleine zwaargehandicapte kindjes, die in een vies bedje liggen. Ik zing en hoor mijn eigen stem, een beetje ijl en ik denk zuiver (😎) door het kamertje zingen. Ondertussen denk ik:’ Waarom huil ik niet, of huil ik wel… ik weet het niet’. Als ik even later aan Tina vraag of het ventje met spina bifida ooit nog thuis komt, zijn achterhoofdje raakt bijna zijn hielen, zo ernstig achterovergebogen ligt hij, zegt ze: No!!! Jeneba they are abandoned’. Deze kindjes liggen hier, niemand komt ze opzoeken of een speeltje in hun bedjes leggen. Het ziekenhuis zorgt voor ze. Nee, ik huil niet, dit is te groot voor tranen.

Doordat ik zoveel werk en Pat ook erg druk is met de distributie van kunstmest is het voor Veronica een beetje ongezellig. Ze moet ook nog haar huis uit, dus ze heeft weer zorgen. Ze heeft een ander huis in de buurt bij ons, maar dat is nog niet klaar voor bewoning. Pat heeft haar beloofd dat ze haar spullen in het guesthouse bij ons op het terrein mag zetten. Verder mag ze hier niet slapen, anders vertrekt ze waarschijnlijk nooit meer. Ze doet eigenlijk altijd al vrij weinig; wat moet je in een appartement voor twee personen die de hele dag weg zijn, maar deze week is het helemaal bar en boos. Donderdag zijn we van plan een hamburger te bakken. Veronica krijgt per telefoon opdracht van Pat om broodjes te bakken. Als ik thuis kom, is Veronica naar huis, maar ik zie keurig een schaal staan, afgedekt met plastic, waarin de verse broodjes zitten. Althans, dat dacht ik. Pat komt boven en is dol op vers brood, dus hij tilt het plastic op en ziet tot zijn verbazing dat Veronica broodjes heeft gekocht aan de overkant (we herkennen de broodjes die onze overbuurman verkoopt). Ze heeft ze uitgepakt en op een schaal geschikt alsof ze ze zelf gebakken heeft. In de hoop dat Pat en Ger denken dat Veronica fabrieksbroodjes bakt 😂🤣😂🤣😂. Ik bescheur me en Pat ook een beetje, maar ook een beetje niet. Hij pakt de telefoon en belt Veronica. If you do not want to work, you might as wel not work for us. Tomorrow we talk!’. En hij hangt op. Pffff blij dat het mijn baas niet is.