Save the Children

Een schoonzusje van Petra werkt daar en is zelf voor de burgeroorlog een keer of zes in Liberia geweest. Ik had al vanuit Nederland contact met haar, per mail. Hier gekomen heb ik ongeveer drie dagen kunnen denken dat ik niet gelijk aan het werk hoef, maar dat is echt moeilijk vol te houden, als je weet dat het niet vanzelf naar je toe gaat komen. Ik voel me helemaal niet zo brutaal en stoer, maar als ik aan het werk wil word ik een ware stalker. Iedereen die maar iets voor me zou kunnen betekenen krijgt meer dan een mail en als ik na twee dagen nog niets gehoord heb, word ik uiterst onrustig. In het zwembad kwamen we vorige week Anneke tegen, een Nederlandse vrouw, die getrouwd is met een Liberiaanse man en hier al 13 jaar woont. Samen met haar man heeft ze en stichting opgezet. Geweldig om te horen, ze slaan waterputten, bouwen scholen en maken echt het verschil, met heel weinig overheadkosten. Prachtig. We hebben een hele tijd zitten kletsen en ze beloofde me die avond een aantal contactmogelijkheden door te mailen. Dat deed ze ook en toen ik ging zoeken naar de organisaties waar ik dan onder andere contact mee kon opnemen, kwam ik op de site van Samaritan Purse. Nou ben ik keurig katholiek opgevoed, maar dat niveau haal ik niet. Vandaar dat ik vorig weekend weer druk aan het zoeken was op internet. Ik kwam op de site van Save the Children en gooide er weer een mail uit, in de hoop dat ik iets zou horen. Volgende dag een mail van Petra haar schoonzusje, dat ze per onmiddellijk een mail naar hun kantoor in Monrovia had gestuurd. Met enig schaamrood op mijn wangen heb ik haar gelijk bedankt. Ik had er totaal niet over nagedacht dat deze mail weer op haar bord zou komen. Maar, het had wel onmiddellijk resultaat, ik werd uitgenodigd bij de verantwoordelijke persoon van Save the Children Liberia en de man die verantwoordelijk is voor het district Monserato (waar Monrovia deel van uitmaakt). Afgelopen vrijdag heeft dit plaatsgevonden. Pat moest naar Gbarnga, dus er was geen chauffeur meer over, twee auto’s met chauffeur in het binnenland en Pat met chauffeur op pad, dus ik werd door de office manager naar mijn afspraak gebracht (dat kan zomaar hier). We vertrokken een uur van tevoren, want het is gekkenhuis op de weg hier. Iedere taxi stop midden op straat, waardoor het verkeer tijdens spitsuur eigenlijk permanent vast staat. We waren slechts vijf minuten onderweg toen bleek dat we een lekke band hadden. Zo stom dat ik van dit evenement geen foto’s gemaakt heb... De lekke band werd geconstateerd net toen we ter hoogte van de Liberiaanse Quickfit reden. En daar had ik dus een foto van willen laten zien. Aan de kant van de weg, in het zand, liggen twee stapels van ongeveer 8 (oude, gebruikte) autowielen, inclusief band en velg. ‘Stomtoevallig’ paste het bovenste wiel, dus tien minuten later reden we met een totaal ander wiel, velg en band en na betalen van US $15, verder. Office manager tevreden en ik verbaasd dat er voor mijn auto altijd een band moet worden besteld en dat de auto uitgelijnd moet worden. Wat kan het leven eenvoudig zijn.

Tot mijn grote geluk kwam ik keurig op tijd voor mijn afspraak. Het was een heel prettig gesprek en er is afgesproken dat ik de volgende week mee op een fieldtrip mag (clinic bezoeken in het binnenland) en dat ze me heel goed een dag of twee drie per week kunnen gebruiken. Zij leken zo mogelijk nog blijer dan ik, dus wie weet wat dit me gaat brengen. Heel erg fijn!

Ik kreeg binnen een uur een mail van hen, met dank voor het prettige gesprek en met het adres van Willem, een Nederlandse verpleegkundige (community Health gestudeerd), hij runt voor save the children de regio Bong county. Ik heb hem gelijk gebeld en een uur met hem aan de telefoon gezeten. Heel leuk. Beetje jammer dat hij half december terug gaat naar Nederland, maar wel een heel goed contact en ik ben me inmiddels aan het inlezen in de documenten die Willem me gestuurd heeft, over hoe de gezondheidszorg georganiseerd is in Liberia. >Een stap dichterbij een serieuze dagvulling!

En dan tot slot een vraagje: Ik had voor Veronica een oude iPhone 4 meegekregen van iemand. Helaas lijkt het niet mogelijk om de Apple account te wissen omdat het wachtwoord dat ik er inmiddels bij heb gekregen niet klopt. Die iPhone vraagt nu elke 10 seconden om de Apple id en is dus niet bruikbaar. In heb zelden iemand zo blij gezien met een iPhone en zou haar dus heel graag echt blij maken. Is er iemand die nog een iPhone 4 heeft liggen waar hij/zij niets meer mee doet en deze mee zou willen geven aan Bas, Noor en Hidde, die hier tot onze grote vreugde 25 december landen!!!

O ja, en dan nog een berichtje deze week dat me echt blij maakte van Yvonne, die bij de KLM werkt, vanaf eind maart vliegen ze op Monrovia. Hoe relaxed is dat😀.