Veronica

Veronica is zelf op haar tiende op straat gezet door haar moeder. Haar moeder haat haar, zegt ze. Ze weet niet goed waarom, maar zegt dat het iets te maken heeft met haar vader, die ze zelf nooit gekend heeft omdat hij zo jong is overleden. Hij zou haar moeder wat aangedaan hebben. Haar oma wilde haar toen verzorgen, maar daar heeft haar moeder een stokje voor gestoken, door oma te bedreigen. Veronica is toen opgevangen door een vrouw waar ze geen familie van is en waarvan ik ook niet goed heb begrepen hoe dat destijds tot stand kwam, maar deze vrouw is ze eeuwig dankbaar. Helaas is ze twee jaar geleden, toen Veronica net twee maanden zelf moeder was, overleden, Ebola.

Afgelopen maandag kwam Veronica werken en zag er totaal anders uit, mat, triest en stil. Haar moeder was zaterdag overleden. Zo moeilijk, ze wist niet wat ze moest voelen. ‘I do not love her, how can I be sad…’. We hebben best veel zitten praten en Pat die niet zo’n prater is (understatement), is dan heel goed en stelt heel veel vragen, zegt dat ze naar huis mag, dat het niet geeft als ze huilt. Ze wil niet naar huis, ze wil perse blijven. ‘Here I feel good’. Ze heeft nog nooit zo hard gewerkt. We hadden vanaf zondagmiddag geen stroom en geen water gehad. De vriezer was dus ontdooit en bij het aangaan van de elektriciteit weer een klein beetje aangevroren. Ze heeft staan poetsen en werken, terwijl er grote tranen over haar glanzende donkere wangen biggelden. Ik aaide haar af en toe over haar rug.

Toen ze de volgende dag kwam, was het een ander mens. Ze was eerst bij haar familie langs geweest, die allemaal heel lief voor haar waren geweest en vertelde dat ze besloten had om niet te gaan treuren, haar moeder was immers een slechte moeder geweest. Daar kunnen wij mijns inziens zoveel van leren, gewoon bedenken wat je hebt en niet steeds denken aan wat je niet hebt. Ik weet niet hoe dat moet overigens. Ik kan af en toe huilen, omdat ik hier zit en mijn kinderen in Nederland. Dat ik bang ben dat ik geen werk en geen vrienden vind. Jullie vinden dit misschien hele reële emoties, maar in het licht van mijn verblijfplaats is het absoluut absurd en eigenlijk ook kleinzielig. Ik heb een huis, geld en een man. En mijn volgorde is bewust gekozen. Niet voor mij overigens, dan staat Pat met grote hoofdletters op een, maar hier komt een dak boven je hoofd en geld om eten te kopen ver voor het hebben van een partner.

Donderdag leerde ik Veronica chili maken. Eerder deze week hadden we al wraps en chicken curry met naan gehad. Pat heeft namelijk acht maanden rijst met kip gegeten, dus het is wel leuk als ze wat bijleert. Dat vindt Veronica het allerleukste, samen koken of bakken. Ze wordt dan spraakzaam. Terwijl ze knoflook en een ui aan het snijden was, vroeg ze of ik dacht dat ze een slechte moeder was. Ze veronderstelde dat ze het niet goed kon doen, omdat ze zo’n slecht voorbeeld had gehad aan haar eigen moeder. Eerder deze week had ik haar gevraagd of haar moeder haar geslagen heeft. Ze wees op een litteken schuin onder haar neus. ‘A mark from my mum, my body is full of marks from my mum’. Ik legde haar uit dat het inderdaad makkelijker is als je een goed voorbeeld hebt, maar een slecht voorbeeld, maakt ook dat je heel goed weet, hoe je het niet wilt doen. Ik vroeg haar voorzichtig of ze Grace slaat. ‘Every time I touch her, I regret it’. Zonder oordeel vertelde ik haar dat dat in Nederland strafbaar is. Ze vertelde hoe lastig Grace soms is (2 jaar en 2 maanden). Het voorbeeld dat ze noemde kwam van eerder die week, dat ze Grace had meegenomen, om ons te laten zien dat ze weer beter was en er zo goed uitzag. Grace wilde me toen geen kusje geven en niet groeten (mag ik jullie even herinneren aan de medicatietoediening in een eerder blogbericht). Veronica vond het onzin, ze is niet bang voor whiteman, ze ging ook gewoon naar boss toe, toen hij vijf maanden geleden zijn tanden eruit was gevallen en Veronica hem kwam redden op een zaterdag, samen met Grace. Dat arme kind zat waarschijnlijk in een totaal andere ontwikkelingsfase vijf maanden geleden, bovendien is een man zonder tanden hier helemaal niet zo eng, zeker niet in vergelijking met een vrouw die je in de houdgreep houdt als je bijna stikt. Ik vrees dat Grace dit akkefietje ook heeft moeten bezuren thuis… Hoe lastig als je tweejarige niet doet wat je wilt in het bijzijn van de vrouw die verantwoordelijk is voor het behoud van je baan en alle voordelen die dit met zich meebrengt. We bespraken nog dat kinderen in Nederland veel bewerkelijker en veeleisender zijn, dat het mij opvalt hoe weinig Afrikaanse kinderen huilen en aandacht vragen. Ik vertelde dat mijn moeder mij vroeger adviseerde om niet overal boos om te worden. Kinderen horen je dan niet meer namelijk. Veronica is 26 jaar en hangt aan mijn lippen. ‘You and the boss, I pray I will have a relationship like you two’. Ze bedankte voor mijn goede adviezen. Ik ga het proberen zei ze. En toen vroeg ze: ’Can I call you mum’.