Genoeg stof tot schrijven

Maar goed, zo zit de wereld dus niet in elkaar. Pat heeft contact opgenomen met het security bedrijf en gezegd dat ze iets moeten doen aan de werktijden omdat hij anders het Department of Labour zou inschakelen. Ze hebben dus nu een dag vrij per week. Wel mooi, hoe weinig er soms nodig is om echt wat voor iemand te doen. Het is natuurlijk nog niet heel veel, maar ineens iedere week een dag vrij helpt wel. De wachters zijn al mijn hele leven een dingetje. Toen we in Ivoorkust woonde heb ik een keer geklaagd over onze wachter (hij lag altijd te slapen). Die werd toen acuut ontslagen. Ik dacht dat ik gek werd. Had ik het ontslag van een arme sloeber op mijn geweten. Ik herinner me dat ik in tranen was. Inmiddels heb ik iets meer eelt op mijn ziel, want anders blijf je huilen, maar het vak wachter of ‘security guard’ is niet iets om blij van te worden. Eerst was mijn favoriete wachter Morgan. Die verdween omdat een van zijn collega’s in het warehouse gestolen had en dan wordt de hele firma bedankt. Hup; iedereen de straat op. Nu had ik dus mijn nieuwe grote favoriet, Dennis. Dennis is denk ik mijn leeftijd, mager, aardig en altijd blij als hij me ziet. Ik heb in december ook over hem geschreven geloof ik. Sinds ik terug ben geef ik hem twee keer per week eten of geld voor eten. En soms als hij vraagt, geef ik hem ook transportgeld. Het is toch niet te geloven, 6 dagen per week 12 uur werken en dan honger lijden. Ik moet wel eerlijk bekennen dat het niet een hele drukke baan is (grapje..). Ze maken hoogstens 20x per dag het hek open en dat is het dan. Het gaat natuurlijk ook over de veiligheid en niet over het aantal malen dat je het hek moet openen. Anyway, Dennis zag er steeds zieliger uit. Ik wilde vragen wat er was, maar Pat raadt me dat altijd zeer af. Dat klinkt verschrikkelijk, maar is soms echt de enige oplossing. Want als je informeert of het wel gaat, komt er zo verschrikkelijk veel ellende op je bord, dat kan je echt niet oplossen. Dus Dennis eten geven, aardig zijn, wat kleding gegeven en inmiddels geïnformeerd welke schoenmaat hij had, zodat ik de volgende keer schoenen voor hem mee kon nemen. Ik had zelf mijn moeder al geïnformeerd dat Dennis dezelfde maat heeft als mijn vader. Kortom Dennis leek, schoentechnisch, gebeiteld te zitten. Helaas… Dennis was er zondag niet zonder zich af te melden, dus maandag mocht hij er niet meer in….. (Dat vertelde Emmanuel, de driver me). Zo gaat dat als je voor Liberianen werkt. En wij zijn niet zijn werkgever…. Ik word daar zo moe van. De sukkel, waarom belt hij nou niet gewoon (mogelijk heeft hij daar een goede reden voor). Nu heeft hij geen baan meer, dat denk ik tenminste. Er staat een nieuwe wachter voor de deur, die mij al heel vrolijk aanspreekt met Jenebah en ik lach nog wat flauwtjes, maar dat zal op den duur wel enthousiaster worden, ook deze wachter is mager en werkt 6 x 12 uur…

De eerste groep verpleegkundigen en verloskundigen van TNIMA (opleiding verbonden aan het ziekenhuis) die ik les heb gegeven zijn afgestudeerd. Nicole, de verloskundige, researcher en geweldige docent uit de USA, die hen heel veel les heeft gegeven vertrok 29 december, omdat de studenten 27 december hun diploma zouden krijgen. Misschien enigszins na:ief om je terugreis daarop in te plannen, maar ik dacht ook echt dat het zou gebeuren. Nou niet dus, afgelopen vrijdag 16 februari was het zover. En niemand die klaagt over het feit dat ze op die manier twee maanden salaris als gediplomeerd verpleeg- of verloskundige mislopen. Want niks is hier goed geregeld, maar dat dan weer wel. Als je je formele registratie niet rond hebt, kan je niet werken.

Alleen over het tot stand komen van hoe ik mijn uitnodiging ontvang zou ik al een blog kunnen schrijven. Ik wandel langs de office op school en moet even een minuutje wachten, de uitnodiging komt eraan. Ik denk dan nog steeds dat ik 20 tellen later iemand met een envelop kan verwachten. Zo onbegrijpelijk, dat je steeds maar weer denkt dat ‘wait a second’ echt wacht een seconde betekent…… 5 volle minuten later komt iemand zeggen dat het zo komt. Dat is erg verdacht, als ze komen zeggen dat het zo komt (doen ze ook in restaurants) dan zijn ze nog niet begonnen. En inderdaad, weer vijf minuten later komt iemand vragen hoe mijn man ook alweer heet. Toen ben ik maar even wat anders gaan doen. Bij terugkomst na een half uur, kreeg ik een keurig uitgetypte enveloppe voor Patrick van Brakel en Gerlinda Mourits. De volgende dag gingen we dus samen naar de Graduation. Dat vind ik dus zo gaaf, dat Pat tijd maakt voor dat soort dingen. Het is natuurlijk leuk voor mij, maar de studenten en docenten van de school zijn er nog veel blijer mee dan ik. Een witte boss man. Het klinkt jullie misschien verschrikkelijk in de oren, maar het is zo. En als je dat dan ook met zorg invult, die verwachting, geloof ik echt dat je het goed doet. Ze voelen zich gerespecteerd en gewaardeerd en dat is ook precies wat Pat ze duidelijk wil maken.

Iedereen heeft wel eens bij een diploma-uitreiking gezeten in de zomer, die maar lijkt voort te duren, nou verbeeld je niks, hier is het erger. Warmer en vooral; hier duurt het lang. En lang is lang. Het begon om 10 uur en om 14.30 uur werden de diploma’s uitgereikt.

Pat zou om 12 uur even weg gaan, die had nog andere verplichtingen en zou mij dan later komen halen. Net toen hij wilde opstaan werd er vanaf het podium verteld dat de ‘Gerlinda Mourits award’ werd uitgereikt. Nou hoe vinden jullie dat. Ik denk niet dat het een historische award zal blijken te zijn, maar ik vond het weer geweldig om de award aan de studenten te mogen overhandigen.

Verder zat iedereen dus vierenhalf uur uiterst gedisciplineerd naar speeches te luisteren en dan wordt er net voordat het meest formele deel plaats gaat vinden, medegedeeld, dat de fotografen naar voren mogen komen. Het geheel vond plaats in een grote kerk. Er zaten een paar honderd mensen. Blijkt driekwart van de kerk fotograaf te zijn. Jezus, wat een chaos. Een gegil van namen en een gedrang van mensen en enorm veel telefoons. Maar iedereen was dolgelukkig en ik had het idee dat ik de enige was die het vreemd vond.

Nou nog even een stukje over Zina. Zina is Pat zijn liefste vriendin. Ook over haar heb ik denk ik, weleens iets geschreven. Van de zomer kregen we een beetje geld mee van Mir en Gert en Pat zei gelijk; Zina gaat naar school. Dat was overigens anders ook wel gebeurd, want gelukkig is schoolgeld voor een jaar niet veel meer dan 100 dollar, dus we hebben al een aantal kinderen aan de studie, maar ere wie ere toekomt. Overigens was alleen opgeven op school niet genoeg, want Zina bleek geen schoenen en kleding te hebben, om naar school te gaan. 20 US dollar is dan genoeg voor een hele grote stapel kleren. Het is echt een schatje, ik zal zo een foto bij voegen. Ze woont bij oma, maar oma is stokoud en doet niet zoveel voor Zina. Zina staat ’s morgens om 5 uur op, maakt dan het vuur aan, haalt water en kookt dat voor oma. Daarna vertrekt ze naar school.

Als ze de kans krijgt staat ze voor de deur. Wat een lekker ding en wat heeft ze het niet getroffen. Ze huppelt de hele dag. Is geboren op 25 december (niet dus, iedereen die op 25 december of 1 januari is geboren weet gewoon niet wanneer hij/zij geboren is. Nou ja… bijna iedereen dan.) Het is onbekend hoe oud ze is, maar ik schat een jaar of elf. En vorige week vroeg Pat of ze weet wie haar moeder is. Toen werd ze stil en ongemakkelijk. Nee dus, moeder nog nooit gezien. Ik weet niet of ze dood is of weg, maar zelfs haar eigen kind krijgt dat soort info kennelijk niet. Tegenwoordig komt ze bijna iedere dag even iets te drinken halen. Dan krijgt ze van Pat een blikje cola dat ze dan meeneemt en de volgende dag in haar rugzak stopt om mee naar school te nemen. Inmiddels ongeveer opgewarmd tot 30 graden, maar dat neemt niet weg dat de hele klas van je onder de indruk is. Wie heeft er nou een blikje cola…. Ik zat haar zaterdag een beetje te aaien en over haar rug te kriebelen. Legt ze haar hoofd op mijn knieën en valt in slaap. Op haar onderrug zitten allemaal ‘tribal marks’. Ik hoor het natuurlijk niet te zeggen, want die zijn met een mes, of iets brandends aangebracht, maar dat kind heeft toch een prachtig ruggetje. Echt indrukwekkend. Gisteren kwam ze toen Pat aan het fietsen was. Eerst hebben we even de planten op het dakterras water gegeven. Ze heeft me toen van een afstand aangewezen waar ze woont. Ik vroeg haar naar oma, maar oma is weg, zei ze. Ik vroeg wie er dan nu voor haar zorgt. Ze zegt dan dat niemand voor haar zorgt. Het rare is dat dat zou kunnen. In ieder geval wordt ze niet gemist als ze een paar uur bij ons zit. Aan de andere kant eet ze waarschijnlijk gewoon mee met de gemeenschap en zorgt er altijd wel iemand voor haar. Bovendien is ze ook slim, dus het zou kunnen dat ze denkt dat wij nog meer voor haar gaan doen. Wat lastig zit dat hele Afrika toch in elkaar. Voor ons is de enige oplossing, beetje eelt op je ziel. Nou ja, ik denk maar zo, jullie houden het ook uit in Nederland in de wetenschap dat de wereld oneerlijk is, dus waarom zou ik die er een beetje dichter bij zit, het niet aan kunnen zien.

Gisteren heeft ze ‘Junglebook’ zitten kijken. Daar geniet ze van. We hebben een mooie rolverdeling, want ik ben van het kriebelen en de film en soms eten of een lolly, en Pat is van het naar huis sturen. “kom Zina, time to go home’. En dan springt ze op. En of jullie het geloven of niet, ze houdt toch meer van Pat dan van mij. En dat klopt ook. Pat is zo lief voor haar. Als hij binnenkomt springt ze naar hem toe. Als ze bij de trap staat om naar beneden te lopen hoor ik haar iets fluisteren. Ze heeft geld nodig…