Contrasten

Nu zit ik hier weer en heb alle tijd. Dat is voor mij misschien het allergrootste verschil, het leven met minder werk en minder mensen om me heen. Ik had een ernstig terugkomdipje dit keer. Was druk geweest in de laatste week met dingen regelen voor de kinderen en nog veel dingen samen doen. Afscheid leek makkelijker dan andere keren. Ik had zin om terug te gaan naar Pat en had en heb het volste vertrouwen dat de kinderen mij niet echt nodig hebben in hun dagelijkse beslommeringen. Dat klinkt alsof je dan zonder moeite zou moeten kunnen overstappen naar je andere thuis, maar dat was toch niet zo. Pat zei op dag 2; ‘Het is alsof je aankomt op een onbewoond eiland’. Dat was het inderdaad…. De grap is, dat je van je leven nog nooit een onbewoond eiland hebt meegemaakt waarop zoveel herrie is, zo godsgruwelijk veel mensen rondlopen en het zo’n chaos is. En toch een beetje onbewoond voelt. Waar ik in Nederland in mijn laatste week ineens allerlei afspraken ben gaan afzeggen, omdat ik me door Noor haar vraag of ik nog met haar naar Ikea kon, ineens weer heel bewust werd van wat ik het allerliefst doe in Nederland, nl samen zijn met de kinderen en gewone moederdingen doen. Had ik nu ineens niemand die met we wil lunchen, praten, eten, werken, Ikea, kroeg etc…. Nou ja, Pat natuurlijk, dat is ook heerlijk, maar zelfs hij is heel erg gewend aan een leven zonder mij en was de eerste dag de hele dag heel druk met werk dat nog gedaan moest worden. Ik kan niet uitleggen hoe dat is, en ik geloof oprecht dat het mij wat leert, maar ik vind het een dingetje, het is misschien wel een beetje een soort kloosterleven (maar dan niet celibatair). Een gevoel alsof iemand je zegt: ’ga jij het maar eens mooi even met jezelf uitzoeken’.

Nou, om een relatief kort verhaal nog korter te maken, het is weer gelukt. Maandag kwam ik in het ziekenhuis (op school) en daar was echt IEDEREEN blij om me te zien. Ik werd 50 keer omhelsd. Ik had voor alle studenten een mapje gemaakt van ‘nep leer’ en daarin een Kocher en schaar gedaan. Dat is materiaal dat in Nederland gebruikt wordt bij bevallingen en we na een keer gebruikt te hebben, weggooien….. Ik had aan een paar mensen een mapje gegeven en binnen no time stonden er veertig mensen voor me. Een docent kwam haar klas uit, om te vragen of ik mijn souvenirs na de les kon uitdelen. Hoe het kan, snap je niet, maar voor je het weet verspreidt zich het nieuws dan Jenebah terug is en iets uitdeelt. Ik vind het geweldig.

Uiteraard verspreidt het nieuws zich ook onder mensen waarvoor ‘Jenebah’ helaas geen souvenir meegenomen had. Leerschool voor de volgende keer. Een van de Phycisian assistent studenten werd bijna boos. ‘Wij hebben het ook nodig’. Hoewel ik hem op dat moment heel goed van repliek kan dienen, want dat bijna boos, zag er eigenlijk heel boos uit, zal ik de volgende keer meer meenemen. Ik heb bijgeleerd, ik heb totaal geen behoefte om lief of aardig te zijn, maar leg hem gewoon uit dat het een cadeautje is en dat je dat dus niet afdwingt. Het contrast met Nederland werd hier echter wel weer pijnlijk zichtbaar, daar waar mijn collega’s en ik, het in Amsterdam in de afvalbak donderen, staan ze 5550 kilometer verderop te vechten om het te bemachtigen…. En dat is een beetje het verschil.

Als je, vers uit Monrovia, het OLVG inwandelt, denk je echt dat we helemaal gek zijn geworden met zijn allen. Hoezo; overal winkeltjes en restaurants, een piano in de gang en een kerk in het ziekenhuis en rolstoelen voor het grijpen en mensen die je uitleggen waar je naartoe moet en overal liftschachten met werkende liften en tafels met stoelen om te wachten met tijdschriften die nog maar net nieuw zijn. Een kapper en een pinautomaat, een brievenbus en dokters, overal dokters. Dat is niet normaal. Of misschien ook wel en is het niet normaal als je dat allemaal niet ziet in het ziekenhuis. Geen werkende liften, geen schone bedden, geen kussens en lakens en rolstoelen en bijna geen dokters, geen dokters…. .