Afgelopen dinsdag ben ik, samen met Pat, Abu (landbouwdeskundige) en Alex (driver) voor twee nachtjes naar het binnenland geweest. Pat moet een paar agenten spreken, die de inkoop van de cacao waarnemen. Het is weer een hele ervaring.
Dag 1 rijden we naar Ganta, we gaan pas na de lunch weg, het is ongeveer 3,5 uur rijden. Het is voor mij de tweede keer dat ik mee ga naar het binnenland. De eerste keer was in mei. Dit keer gebeurde precies hetzelfde als de vorige keer. Je denkt dat je vertrekt, maar dan moet er nog getankt worden en een weegschaal worden gekocht voor het checken van de cacao. We reden om 13 uur thuis weg en om 14 uur kwamen we weer langs ons huis, toen met een volle dieseltank en een weegschaal aan boord. Pat zijn constatering: 'So guys, an hour later and still at old road', maakt ze aan het lachen, maar ik geloof niet dat ze onder de indruk zijn. Ik merk ook dat Pat het regelmatig accepteert dat mensen laat zijn of niet gedaan hebben wat hij vroeg. Hij herhaalt even geduldig wat hij van ze verwacht. Heel soms wordt hij boos, dan struikelen ze over hun woorden: "sorry boss, sorry boss , sorry......"
Jute zakken op het dak voor de cacao en vertrekken maar![/caption] Na 3,5 uur langs eindeloos groen en af en toe een dorp of een klein stadje passerend arriveren we in Ganta. Eerst een bezoekje aan het warehouse, waar tot frustratie van Abu de deuren wederom gesloten zijn. Dat frustreert, omdat de cacao frisse lucht nodig heeft en ook dat ondanks eindeloos herhalen niet veranderd. Vervolgens verblijven we een nacht in een keurig hotel, geen westerse toestanden, maar veilig eten, internet en we hebben de hele avond naar de Amerikaanse verkiezingen kunnen kijken. Niet dat je daar vrolijk van werd. Er gebeurde wat Pat al steeds voorspelde, Trump.... De volgende ochtend aan het ontbijt (toast en scrambled eggs), nog een aantal Amerikanen, kunnen condoleren. Ze zagen er uiterst ongelukkig uit.
Om half negen, on the road. Nog even langs een andere cacao agent, wat mij de gelegenheid gaf om nieuwe slippers te kopen. De waanzin van een onderdeel van onze westerse beschaving is ook mij niet vreemd. Ik was in het bezit van lichtgrijze havaianas, van 19 euro 😂. Ze zijn kapot en ik vond het nog jammer ook. Wat is dat toch. Nu heb ik zwarte slippers, er is geen Afrikaan die vindt dat ik nu minder mooie slippers heb prijs LD 175 = US$ 2. En ja, wat is eigenlijk het verschil?
En dan Pat en Abu weer oppikken bij de agent en wat boodschappen inslaan voor de echte bush. Water, koekjes en noodles voor diner en ontbijt.
Hier verlaten we dan ook de geasfalteerde weg en gaan over de dirt road verder. We hobbelen een uur of wat en komen dan bij de eerste warehouse waar we moeten zijn. Mooi tafereel, een groep jonge vrouwen zit onder een afdak bananenchips te bakken, een ander meisje is een pruik aan het naaien en er wordt een vrachtwagen cacao gelost om opgeslagen te worden in het warehouse. De zakken, van god mag weten hoeveel kilo per stuk, worden op hun rug naar het warehouse gedragen. Ik heb een matige foto, maar zal hem plaatsen om een indruk te krijgen. Het maken van foto's van lokalen wordt niet altijd gewaardeerd, ze willen er in ieder geval geld voor. Dat maakt dan gelijk je relatie zo uit verhouding. Het is niet de bedoeling om een soort pottenkijker te zijn. Pat komt in principe voor serieuze handel. Dus een wat stiekeme foto is dan soms het resultaat.
We kopen voor 50 cent een zakje verse bananenchips en krijgen een stoel aangeboden in de schaduw. Haren op een stuk panty naaien, maakt een pruik. Na ongeveer een uur rijden we door. Er is ondertussen ook nog iets gerepareerd aan onze auto. Om de haverklap is er iets kapot aan die ijzersterke bakken. De wegen zijn zo slecht, dat alles, maar dan ook alles kapot en los rammelt. Dat is ook zo'n welvaartsgrap waar ik hier om moet lachen, of huilen, dat weet ik nog niet. Ik heb het over het bezitten van een fourwheeldrive.... Hier begrijp je weer waarom die auto's ontwikkeld zijn. In Nederland is het een statussymbool. Wat zit de mens toch raar in elkaar en het valt niet te ontkennen, ik zit ook in de val. Kan er door omstandigheden kritisch naar kijken, maar ja, ik heb (had) havaianas, vind een jeep mooi, koop voor teveel geld kleren omdat ze mooi zijn (lees, omdat iedereen ze mooi vindt) en voel ontzettend voor alle Liberianen die niets hebben, maar ga toch samen met Pat aan het strand zitten bij een goed hotel en eten voor een half maandsalaris van onze wachter.... We kachelen door naar Karnplay, dichtbij de grens met Ivoorkust. We gaan daar even de cacao bekijken op de farm
We bewonderen de cacao en gaan daarna weer terug naar de warehouse, waar Pat nog wat zaken te bespreken heeft. Pat dit keer achterop de motor, je ziet de Afrikanen langs de weg kijken. Die 'whiteman' is gek, kan in een auto zitten en gaat door de blubber op een motor. Ik geniet ondertussen van het echte Afrika, wat een land, de kleuren, de herrie , de mensen, prachtig.
Vervolgens gaan we naar ons guesthouse, ik denk zomaar dat er onder de lezers van dit blog een aantal zijn die daar liever niet de nacht door hadden gebracht. Maar gelukkig hadden we schone lakens en slopen en was het ook gaaf. Pat en ik lijken soms wel gek. Je stootte net niet je hoofd tegen een wat viezig plafond, we hadden trouwens wel een echte toiletpot, met een bak water ernaast voor het doorspoelen en douchen. Het bed was een soort stevige zitzak, dat wil zeggen , als je ging liggen maakte je met je lijf gelijk een soort mal, waar je na opstaan, weer precies in terug zou kunnen stappen. Ligt wel stevig, je moet alleen nooit meer draaien! Als verrassing konden we de vriendschappelijke wedstrijd tussen de Rode duivels en Oranje live bekijken in de gemeenschapsruimte. Ik was de enige vrouw tussen allemaal zwarte mannen en een witte. Te Leuk!
De volgende ochtend een stevig ontbijtje, net als de vorige avond bereidt door de Brouwer van een van de werknemers van Wienco in het binnenland. Best apart, een ontbijt van cassava, banaan en vis in een pittige saus. Alles went en het smaakt niet slecht. Na het ontbijt gaan we 'de kok' even bedanken en hun dochtertje Rebecca bewonderen. Ze wordt net met veel zorg in bad gedaan. Alles is plastic, alles is roze. Ik vraag me af waarom hier zoveel kindjes met een navelbreuk zijn. Ik heb het gevoel dat er meer kinderen met dan zonder breuk zijn.
Dan vervolgen we onze reis, dat wil zeggen, we gaan richting huis. Dat is nog wel een uur of 5 rijden op zijn gunstigst en om een lang verhaal kort te maken, het wordt niet gunstig. De weg is nog slecht, hoewel het droge seizoen inmiddels zijn intrede wel gemaakt heeft, zakken we lelijk weg. We moeten niet klagen, er staan vrachtwagens die tot over hun velgen weggezakt zij in de modder. Vrouwen staan te koken aan de kant van de weg, en bij de tweede opstopping geef ik onze laatste rol koekjes en een fles water aan een vrouw die tegen een vrachtwagen haar kind de borst zit te geven. Ze staan al ruim 24 uur vast en wachten op hulp uit Monrovia. Wij komen ook een keer goed vast te zitten. Pat en ik stappen uit en lopen richting een betere weg. Dat is geen luiigheid, of desinteresse, maar Pat laat het oplossen (lostrekken) van zo'n drama, aan Alex over. Hij verwijst iedereen die hem aanspreekt; 'Ask my driver, he is in charge'. Het voelt goed dat Alex die verantwoordelijkheid heeft en houdt, maar de belangrijkste reden is toch tijd en een beetje geld. Als Pat zich ermee bemoeit wordt het duur en onduidelijk. Uiteindelijk mogen we niet klagen, we worden vrij snel losgetrokken en het levert ons niet veel meer dan een uur vertraging op. Voor de avond zijn we weer thuis. Heerlijk na drie dagen hobbelen.
Reactie plaatsen
Reacties