Calamiteitendag

Maar goed, om acht uur op weg dus. Pat zei nog dat hij Alex US$ 40 zou meegeven om te tanken en daar gingen we. Heerlijk, iets voor mezelf. Ik heb bij tijd en wijlen geduld, maar soms krijg ik ineens een brok in mijn keel van het afhankelijk zijn. Vandaag dus lekker even niet, ik ga in mijn eigen vakgebied meekijken in een project.

Eerst onderweg even tanken. Apart, de pomp geeft 30 dollar aan*.

We rijden vlot naar Kakata en vinden vrij snel het kantoor van Save the Children. Ik heb Willem een paar keer aan de telefoon gehad, maar ontmoet hem vandaag voor het eerst. Willem komt uit Eindhoven, gezellig zo’n zachte G in de tropen. Eerst krijg ik uitleg over de dag die komen gaat. We gaan naar een dorp, waar afvaardigingen van twee dorpen zijn. Tien personen die voor hun dorp de taak hebben om allert te zijn op ziekten en dan met name op infectieziekten. Vandaag wordt er met behulp van acteurs en observatoren een soort drill gehouden. De reden dat dit blog als titel ‘calamiteitendag’ heeft, zullen mijn collega’s uit het OLVG begrijpen. Ik waan me deze dag in het Annapaviljoen. Acteurs, observatoren, evalueren. ‘Wat vond je goed gaan, wat minder goed’. Ik stuiterde door de dag. Wat was dit gaaf!! Ik hoor echt thuis in de gezondheidszorg. Ik word er zo blij van.

<img src=\"images/2016/12/img_0676.jpg\" alt=\"img 0676\" />

In dit geval was er sprake van een grote casus die werd uitgespeeld. De acteur in kwestie had Ebola. Dit moest herkend en erkend worden door de afgevaardigden van de verschillende dorpen. De jongen werd door zijn ouders naar school gestuurd, maar braakte bloed, kon bijna niet lopen en had koorts. Hij zou (in het spel) die dag een toets hebben en er was schoolgeld betaald, dus van thuisblijven kon geen sprake zijn. Dit is hier heel reëel. Tegenspraak van een kind wordt niet geduld. De moeder joeg hem dus min of meer naar school en aan de andere kant van het veldje waar een en ander zich afspeelde was het fictieve schooltje, waar ze al bezig waren. De ‘acteurs’ op het schooltje namen hun spel bloedserieus. Je hoorde onafgebroken het alfabet opgezegd worden en allerlei rijtjes werden opgedreund. Zo gaat dat hier kennelijk.

<img src=\"images/2016/12/img_0685.jpg\" alt=\"img 0685\" />

Er werd boven verwachting gehandeld. De jongen mocht uiteraard niet aangeraakt worden, niet naar school en ook niet terug naar huis. De dorpsoudste moest gewaarschuwd worden en vandaaruit moest e.e.a. gecommuniceerd worden naar verantwoordelijke personen in de regio, dan in de county en vervolgens op nationaal niveau. De school en de huisgenoten moeten in quarantaine en de omgeving waar hij naar toilet ging (vaak gewoon in het bos, of in een plastic zak, die ze vervolgens in het bos gooien), mag door niemand meer bezocht worden. Etc etc. Heel veel ging goed en na evaluatie werd het nog een keer overgespeeld en werden de op- en aanmerkingen verwerkt. Op een gegeven moment vroeg Willem, of ze wisten waarom de mensen die contact hadden gehad met de jongen die van Ebola verdacht werd, 21 dagen in quarantaine moesten. Dan gebeurd er iets, waar je met je Hollandse hoofd niet bij kan. Iedereen die hier zit heeft trainingen gevolgd en Ebola van dichtbij moeten meemaken. Niemand, maar dan ook niemand weet het antwoord. Willem legt het dus uit. Het is verleidelijk om te denken dat ze dom zijn, maar dat is niet zo. Er zitten hier 20 mensen die uitgezocht zijn omdat ze actiever, intelligenter en vaak ook wat meer scholing achter de kiezen hebben dan hun mededorpsbewoners. Ik vraag dus aan Willem hoe hij daar tegenaan kijkt. ‘Nee joh Gerlinda, die zijn niet dom, maar dat gebeurt als je van baby af aan je bek moet houden en luisteren. Zelf nadenken wordt niet op prijs gesteld’. Ik denk soms dat we hier in Nederland een klein beetje in doorgeschoten zijn, er kan een moment komen dat je als baby, kind, puber of volwassene even moet luisteren, maar ik geloof dat dat toch meer vruchten afwerpt dan de kant waar ze hier naar doorgeschoten zijn.

De rol die Willem speelde deze dag was indrukwekkend. Ik voel me hier regelmatig teleurgesteld in ngo’s en ontwikkelingssamenwerkingsprojecten. Mijn god, wat gaat er een geld over de balk, maar dit!!! En dan met name de individuele passie en drive van iemand die in zijn dooie eentje twee jaar in een gat midden in Liberia zit. Diepe buiging.

<img src=\"images/2016/12/img_0674.jpg\" alt=\"img 0674\" />

  <img src=\"images/2016/12/img_0681.jpg\" alt=\"img 0681\" />

Om een uur of twee rijden we terug naar kantoor. We lunchen samen met Willem en zijn huidige collega’s die net als hij boven het kantoor wonen. Een dame uit Togo en een heer uit Burkina Faso. Heerlijke bakbanaan! Willem neemt uitgebreid de tijd om zijn ervaringen met me te delen en spreekt zijn twijfel uit over het feit dat het hoofdkantoor in Monrovia mij toezeggingen heeft gedaan over werk. Save the Children is enorm aan het \'downsizen’ en houdt nauwelijks projecten over. Zo gaat dat kennelijk meestal na een grote ramp (Ebola ). Als de ramp ten einde is, drogen alle fondsen op en dus ook de projecten. Willem noemde een aantal waanzinnige toestanden. Mercedes ambulances (er zijn hier helemaal geen Mercedes onderdelen verkrijgbaar) die staan te wachten op onderhoud . Na een ritje in het binnenland heeft een auto eigenlijk altijd wel ellende. Het is ongelofelijk hoe slecht de infrastructuur in het binnenland is. Er staat een apparaat, splinternieuw €22.000 om bepaalde labwaardes mee te bepalen. Werkt hier niet, maar staat er wel. Zo kon hij nog wel even doorgaan. Zo zonde. Iedereen kent deze verhalen en toch gaat het door en als je niet uitkijkt werk je er zelf nog aan mee ook. Het is ingewikkelde materie. Er wordt voor een godsvermogen aan materiaal verscheept en er gaan kinderen dood aan uitdroging door diarree of malaria, die echt voor een paar dollar te redden zijn (malaria treatment kost hier 3 US dollar). Overigens word ik wel gelijk in contact gebracht met een verloskundige in het JFK hospital, vlak bij ons huis, die daar actief is bij de opleiding. Het gaat vast wel goedkomen met me.

Om vijf uur komt Pat me halen. We kletsen nog wat met Willem en spreken af dat hij volgende week nog een keer bij ons komt eten op de valreep. Helaas voor ons en gelukkig voor Willem, zit zijn tijd in Liberia erop. Hij reist 11 december naar huis.

Pat vraagt zich ’s avonds nog meerdere malen af wat Willem aan het doen zal zijn. Wij dachten dat wij in enige hardship woonden, maar het kan niet in de schaduw staan bij de situatie waarin Willem woont. Wij zitten ’s avonds gezellig bij Fusion, een Libanees restaurant, heerlijk te eten en komen gezellig samen in een wat kaal, maar privé appartement, waar we lekker op de bank kruipen met een kopje Nespresso en zelfgebakken bananencake (ik moet wat doen met mijn tijd). We hebben het zo slecht nog niet in Monrovia. Het is een mooi avontuur.

* Aan het eind van de dag blijkt dat Alex netjes een bonnetje met 40 dollar aan Pat geeft. Altijd handig zo’n tankstation dat meewerkt aan het feit dat er 10 dollar in Alex zijn zak glijdt. Ik zal overigens proberen te stoppen met elke diefstal te beschrijven, want dan gaat het nergens anders meer over en Alex is een schat .