Ik ben lang uit de lucht geweest, maar we zijn er nog en nog altijd in Kumasi. Initieel was ik een beetje ‘blogmoe’. Ik had het idee dat de verhalen zich gingen herhalen en dat ze een beetje gewoon werden. Dat heeft waarschijnlijk veel te maken met het feit dat de belevenissen vooral voor mij steeds ‘gewoner’ worden. Dat wil zeggen, je eigen leven en vooral hoe je zelf in dat leven staat, moet waarschijnlijk ook niet altijd bijzonder voelen.

We zijn nog in Bosomtwi als ik gebeld wordt door Abena, de jongste kok van Tumi. Vanaf vandaag, 23 mei, ben ik voor vijf weken verantwoordelijk voor Tumi. Milou is voor vijf weken naar Nederland.

Hier in Ghana, begint men je eind oktober al ‘Merry Christmas’ te wensen, dat betekent eigenlijk vooral: ’Waar is mijn cadeau’? Als je wit bent en er wordt dus van je verwacht dat je geld hebt, worden je heel veel fijne feestdagen gegund. Wildvreemden, pompbedienden, in de kroeg, in de winkels, politieagenten, een toevallige voorbijganger etc etc, iedereen gunt je het beste. We proberen ook onze verantwoordelijkheid te nemen zoals ik al eerder schreef

We zijn in Elmina op het strand. Terwijl ik dit schrijf huppelen de geitjes door de tuin van het door ons gehuurde huis. Het is 26 december. Toen we eind november definitief besloten (iom onze kinderen) om niet in Nederland te zijn met Kerst, viel dat toch een beetje zwaar. Kerst blijkt dan zo zeer een familiefeest. Toen bleek dat de Corona maatregelen in Nederland toenamen en er weinig samenzijn mogelijk zou zijn,  is besloten om ons 'verlof' een paar maanden op te schuiven. Pat en ik zijn dus 24 december in de auto. gestapt naar de kust

Op 8 maart is het alweer zover. Ik vlieg naar Nederland. Op naar de kinderen, familie en vrienden en last, but not least OLVG. Ik heb tenslotte nog een mij zeer dierbaar klein contract, waar ik uiteraard uren voor moet maken.

Na een jaar Bamboi en Babator farm gaat het toch gebeuren. Pat gaat terug naar de cacao. Vrijdag is het contract getekend. Hij gaat werken met oud collega’s voor min of meer hetzelfde bedrijf waar hij werkte voordat we naar Bamboi gingen, maar is nu overgenomen door een financieel gezonde organisatie

Wat kan het leven toch leuk zijn. Zit ik hier in ‘the middle of nowhere’ gewoon te genieten van alle likes, reacties en het delen van mijn artikel in het NRC. Terwijl ik me bedenk dat ik een blog wil gaan schrijven en inlog op mijn website, valt de stroom voor de zoveelste keer uit.

Pat en ik zijn in Bamboi. De zwarte-pietendiscussie, samen met de beschamende vertoning bij de voetbalwedstrijd in Den Bosch afgelopen weekend, beheersen het nieuws in Nederland. Ik wou dat het klaar was. Hoe zal eigenlijk de verdeling tussen zwart en wit zijn in de wereld?

Ik heb geen succes de laatste tijd met mijn blog. Een aantal posts gedaan, maar die werden niet opgeslagen… Dat maakte me aanzienlijk minder actief, maar ik pak de draad toch weer op. Ik zal binnenkort, mijn jonge vriendin en buurtgenoot Danielle eens even vragen hoe ik een behoorlijke website in elkaar draai, zonder allerlei reclame en dan ga ik er weer vol voor. Ik heb namelijk weer voldoende gedachtenspinsels die maken dat ik wil schrijven.

Eigenlijk is het tijd voor een vrolijk blog. Genoeg reden zou ik zeggen. Pat en ik hebben het goed hier. Regelmatig krab ik mezelf achter mijn oren, over het feit dat ik hier in Kumasi, niet hoeft te werken, dat ik golf speel, socialise, mezelf vermaak met pen, computer, naaimachine, kookboek etc. En dat ik eigenlijk best druk ben. Niet in de laatste plaats met het kijken naar mijn leven, naar mijn plek in de wereld en naar hoe relatief mijn zorgen zijn. Gisteren en vandaag word ik daar niet met mijn verstand, maar met mijn gevoel, keihard mee geconfronteerd. 

Er zijn in het leven mensen, waarvan je eigenlijk denkt dat het niet kan wat ze doen. Of misschien wist ik eigenlijk niet eens dat ze bestonden. Toen Pat en ik hier half juni arriveerden en Pat aan het werk ging, zat ik hier alleen in een veel te mooi, veel te groot huis. Het duurt dan een paar dagen, maar dan vat ik weer de moed op, of word gedreven door noodzaak, want wat is een mens zonder contacten, om op zoek te gaan. Een van mijn eerste ingevingen was zoeken naar de Nederlandse jongedame die een hostel runt in Kumasi. Ik vond de site en mailde met het bericht dat ik ‘alles’ voor ze zou willen doen.