Honger

Globalisering leidt ertoe dat we ons land met veel meer volksaarden mogen delen en wat mij betreft betekent dat dat we rekening met elkaar houden. En vooral met elkaars gevoelens. Dat is een van de tekenen van civilisatie. Bovendien scheelt het enorm veel dikke tranen bij kleine mensjes, die bang zijn voor de O zo zwarte piet, zoals ze in Monrovia vaak bang zijn voor de o zo witte Gerlinda.

Genoeg over die verschrikkelijke discussie, die wat mij betreft van dommigheid aan elkaar hangt. Ik heb weinig geblogd, terwijl ik er lol in heb, maar het Liberiaanse leven went en soms denk ik dan niet zoveel te vertellen te hebben. Als ik bewust naar mijn dagen kijk, weet ik dat dat niet zo is.

Vorige week zondag stond er om 8.30 uur al iemand aan het hek te rammelen. Om aan te geven dat het leven hier went, zal ik jullie nu eerlijk bekennen, dat ik tegen Pat zei, die naar de deur liep:’ Ik heb geen zin in bedelende kinderen’. En verdomd het was Musu, een van de meisjes waar we schoolgeld voor betalen. Ze woont alleen met haar moeder, vader is meer dan een jaar overleden wat maakte dat er geen geld meer was voor school. Ze gaat inmiddels naar school en krijgt ook bijles, want het leren viel een beetje tegen. Geeft niks, reden te meer om haar te steunen, de slimme vinden hun weg altijd wel. Pat kwam naar binnen en vertelde dat Musu zei dat ze honger had. En wat heb je gedaan, vroeg ik Pat. ‘Niks, ik geloof het niet. Ze ziet er stralend uit’. Dat is dus het nadeel van geld hebben en helpen in Afrika, je bent een soort wandelende geldautomaat en proberen kan je altijd. Toen ik hier net was, werd ik er gek van. Ik betaal overal meer dan een Liberiaan. Een tomaat is duurder, stof is duurder, de tailor is duurder, alles is duurder. Ik werd er gek van. Inmiddels ben ik eraan gewend en vind het ook wel wat hebben. Het is een beetje als het betalen van belasting naar inkomen. Wie het meest verdient, betaalt het meest.

We hebben nieuwe wachters. Een nieuw security bedrijf, omdat er in het warehouse, waar ook wachters staan, elders in Monrovia, flink gestolen was en dat kan alleen maar door de wachters gedaan zijn. Hup, al onze wachters de deur uit. Slik, daar gaat Morgan, de schat. Hij schijnt een nieuwe baan te hebben, dus dat hoop ik dan maar. Onze nieuwe wachter staat inmiddels een week of drie voor de deur en vorige week begon het op te vallen dat ik wel erg vaak dezelfde zie. Ja hoor, je reinste slavernij. Ze staan zeven dagen per week, 12 uur voor de deur en hebben geen vakantiedagen. En ik vrees dat ze minder dan US$100 per maand verdienen. Pat had deze week een afspraak met de baas van de security company, die helaas niet op kwam dagen, maar als het goed is gaat hij deze week vertellen dat hij de department of labour op de hoogte gaat stellen als er niet wat aan de arbeidsvoorwaarden gedaan wordt. Daar word ik blij van. Ik hoop zo dat ze in januari netjes een vrije dag hebben en hopelijk ook een paar vakantiedagen. Onze nieuwe dagwachter heet Dennis. Ik heb me aan hem voorgesteld als Jenebah, mijn Liberiaanse naam, daar maak ik altijd heel snel vrienden mee. Stralend zegt hij me steeds gedag. Ik ben iets te vriendelijk, want ook Dennis kwam gisteren vertellen dat hij honger was. Helaas zag Dennis er niet stralend uit en ook niet goed doorvoed. Ik heb dus rijst gekookt en Curry die wij ook aten opgewarmd. Een groot bord eten en een dollar gegeven en hopen dat hij daar weer even mee voort kan. Je moet hier een beetje eelt op je ziel kweken, maar anderzijds kan je op deze manier af en toe wel echt het verschil maken.

En o ja, ik moet jullie nog iets vertellen; Veronica is zwanger. Ze heeft sinds enige tijd een nieuwe vriend. Beetje vervelend dat hij er nog een vriendin bij heeft, maar misschien kiest hij wel voor haar….. Ik snap niet hoe die Liberiaanse vrouwen het doen. Ik vind het eigenlijk wel erg leuk, we gaan het zien, een baby in the house! Afgelopen woensdag was een national holiday, Tubman day. Zo’n feestdag is altijd aanleiding tot veel muziek, herrie en eten, want dat is ongeveer de enige vrije dag waarop je niet naar de kerk hoeft en dus een feestje kan bouwen. Donderdag melde Veronica zich ziek. Toen ik vrijdag vroeg hoe het nu ging, vertelde ze me dat ze niet zo goed tegen alcohol kan. Ze voelde het nog (36 uur later). Dat had ze niet moeten zeggen. Ze moet meer met Noor, Bas en Hidde communiceren, dan zou ze weten dat ik verschrikkelijke hekel heb aan overconsumptie van alcohol. Ik heb tegen haar gepreekt over haar ongeboren kind, dat ze dat echt niet meer mag doen. ‘Ok mum, I won’t do it anymore’. Ik ben echt haar moeder (technisch gezien word ik dus oma;)). En eigenlijk mag ik helemaal niet over de baby praten, want als iedereen weet dat ze zwanger is, kunnen ze een spell over haar uitspreken, waardoor de zwangerschap mis gaat, of het kindje dood gaat, of gehandicapt ter wereld komt. Ze moet het dus verbergen. Niks babyshowers, stralende buikjes, trotse gezichten. Angst voor magie.

Gisteren ben ik naar de University van Liberia geweest voor de Honor Class van mijn eerste groep Bachelor studenten. Geweldig. Voor het eerst in de geschiedenis van Liberia studeerden er studenten af die aan de universiteit verpleeg- of verloskunde hebben gestudeerd. Prachtig, want ze zaten samen in een zaal met ouders, vrienden, docenten etc etc, maar vooral met hun medestudenten die als arts of apotheker afstudeerden. Dat lijkt misschien vreemd, maar door deze mensen naast elkaar te zetten en ze te smeken om samen te gaan werken, zullen er in de toekomst hopelijk levens gered worden. Tijdens de afsluiting van de ceremonie werd er een ouder gevraagd om ook wat te zeggen. Spontaan stond er een moeder op, die haar stem verhief en vertelde dat haar dochter afstudeerde in pharmacie en dat ze zo trots was, maar dat het deze dag 2 december, precies een jaar geleden was, dat haar jongste dochter van 19 jaar begraven werd. Ze was eerder overleden in een van de betere ziekenhuizen van Liberia (althans wat bekent staat als zodanig). Ze had 1 plus malaria (dat is bijna niets….). Toen de arts de medicijnen voorschreef(en een rekenfout maakte), vroeg de verpleegkundige die naast hem stond of hij zeker was, van zijn opdracht. ‘OK’, had ze gezegd, ‘you are responsable’. En daarmee was het meisje ten dode opgeschreven. Ze riep de studenten toe, ‘Please work as a team’, make Liberia a safer place…\' Wat een vrouw, dat ze daar zonder tranen de studenten kon toespreken. En ik weet dat het nodig is. Niet zelden zitten ze te facebooken, te hangen, te slapen, niet na te denken en vooral, niet te overleggen. Niettemin was ik apetrots op de studenten die daar afstudeerden en met een Florence Nightingale lampje (echt!!!!! Met een brandende kaars) hun eed aflegden.

En als klap op de vuurpijl kreeg ik een Certificate of Honor. Ik ben er helemaal trots op, omdat ik deze studenten onbetaald heb lesgegeven. Het is gewoon een stukje papier, maar ik werd er blij van.

Nu zit ik op de airport. Over een dik uur vertrek ik naar Amsterdam. Het was de eerste keer dat ik het lastig vond om hier weg te gaan. Ik begin me steeds meer thuis te voelen en de vele weken zonder Pat zijn echt ongezellig en voor Pat is het helemaal saai. Over drie weken op 25 december staat hij op Schiphol, dus het is te overzien. En ik ga voor een goed doel. Dinsdag wordt Hidde geopereerd, met dank aan Frits, aan zijn amandelen. Hij heeft tijdens twee van mijn verloven een abces aan zijn amandelen gehad en dat was geen pretje, op zijn zachtst gezegd. Als het goed is wordt daar nu mee afgerekend.

Vanmiddag op het strand, 35 graden en een heerlijke zee, morgenavond Sinterklaas in Woerden met Mirjam, Gert