Als ik aan mensen vertel wat mijn grootste lering is geweest van het wonen in andere culturen, zeg ik altijd, dat ik heb begrepen dat ik het nooit ga begrijpen. Als dat echt waar zou zijn, vraag ik me kritisch af, waarom ik dan toch steeds weer verbaast, verrast of teleurgesteld ben. Ik vrees dat ik tot de conclusie moet komen, dat ik me wijzer voordoe dan ik ben.
Ik zal jullie eerst meenemen in wat kleine anekdotes. Vervolgens eindig ik mijn blog dan vandaag met de treurige klap op de nog treuriger vuurpijl
Pat die aangehouden wordt door de politie. Of er wel een brandblusser in de auto zit. Ja natuurlijk, als goede Hollanders houden we ons aan de regels. Maar helaas, de brandblusser weegt maar 1 kilo en niet de voorgeschreven(?) 2 kilo. Aangezien Pat geen weegschaal bij zich heeft en de tekst op de brandblusser chinees is, zit er weinig anders op dan het waarschijnlijk schamele salaris van de politie agent aanvullen. Altijd grappig als je diezelfde avond in het donker terugkomt van even zwemmen en je achter een politiewagen zonder verlichting zit.
De volgende avond gaan Pat en ik uit eten, om Noor haar verjaardag te vieren. Overigens heeft ze dat zelf met dank aan onze jongens, haar lieve vriendinnen en onze topvrienden Gerrit en Harry, dit jaar misschien wel beter gevierd dan ooit. Wij hebben gezellig gegeten in Fusion, een leuk tentje in de stad, ongeveer tien minuten rijden van huis. Na het eten wil de auto niet starten. We zijn met de landcruiser, maar dat ding heeft het iets te zwaar in zijn tochten naar het binnenland, dus om de haverklap moet er wat vervangen worden. Die goeie Alex (driver), Pat zijn favoriet, hoort of voelt over het algemeen voordat we stilstaan wat er loos is, maar dit keer stonden we dus helaas in het donker in de stad. Niet getreurd, binnen 2 minuten worden we door vijf Afrikaanse mannen aangeduwd. Helaas mag het niet baten, hij start niet. Weer drie minuten later staat er een man onder de motorkap te sleutelen, volgens de andere mannen ‘mecanicien’. Pat heeft inmiddels ook Alex gebeld, die binnen 15 minuten ter plaatse is. Al vloekend en tierend komt hij uit de auto. Niet op Pat (hij kijkt wel uit, the boss is vrij heilig), maar op de mannen die aan ‘zijn’ auto zitten. Pat probeert nog te zeggen dat ze ons helpen, maar dat mag de pret niet drukken. Afrikanen schreeuwen echt keihard tegen elkaar en worden om onduidelijke redenen verschrikkelijk boos. Wij stappen vrolijk in de pick-up waarmee Alex gekomen is en laten hem achter met een kapotte auto en 5 US dollar, om de mannen mee te bedanken die ons hielpen. Ik moet er nog een beetje aan wennen dat wij dan gewoon van het toneel verdwijnen, maar eerlijkheidshalve voelt het wel prima om uit die donkere straat te mogen vertrekken. Ik ben razend benieuwd waar die 5 dollar naartoe zijn gegaan. Alex heeft zichzelf naar huis moeten laten slepen.
Toen we maandag stonden te koken maakte Veronica me erop attent dat er ongeveer twintig hollende mannen achter iemand aanholden en met stokken sloegen op straat. Het was een crimineel volgens Veronica, die gestolen had. Ze vertelde dat ze hem zouden achtervolgen tot het politiebureau en als hij geluk had, zou de politie hem redden. Anders oordelen de omstanders zelf en zijn er verschillende mogelijkheden. Ze snijden de slagader van zijn hiel door, ze kappen zijn achterhoofd met een machete open of ze gooien een paar met benzine gevulde autobanden om hem heen en steken die aan. Je zou denken dat je stelen snel afleert in dit land…
Eergisteren deed de strijkbout het niet meer, gewoon een nieuwe Philips. Ik wilde hem zelf al open schroeven, maar ben hier niet in het bezit van een schroevendraaier met een ster-kop, dus Alex nam de strijkbout mee naar een mannetje die hem zou kunnen repareren. Binnen een half uur was hij terug en de strijkbout werkte weer. Ik vroeg hoeveel geld hij kreeg en hij zei, ‘nothing mam’. Aangezien ik dat moeilijk kon geloven bleef ik aandringen en toen zei hij dat hij 200 Liberian dollars kreeg (2US). Toen ik dit later aan Pat vertelde zei hij dat ik dat echt niet meer moet doen. Als ze zeggen dat ze niks krijgen hebben ze hooguit 5ld betaald (is dus 5 Amerikaanse dollarcent), maar als jij zo graag van je geld af wilt, dan mag dat natuurlijk altijd en vertwintigvoudigen ze het…. Nou ja, het is Alex gegund.
Gisteren zouden Veronica en ik boodschappen gaan doen. Ik ging mijn portemonnee pakken, want daar zat nog 40 dollar in. Pat had me vrijdag 60 gegeven en ik had 20 uitgegeven toen ik even naar de markt was gewandeld. Verder kan ik hier geen cent uitgeven, dus dat scheelt. Helaas was mijn portemonnee leeg. Ik verschiet van kleur, want ik weet gelijk wat dat betekent, bovendien had ik vorige week ook al het idee dat ik nog vijf dollar had, die er niet waren. Kut!!!!!!!! Veronica.
Het kan niemand anders zijn. Ik baal zo verschrikkelijk, ben teleurgesteld en boos. Gelukkig heb ik Pat nog, de realist. ‘Ja Ger en jij maar denken dat ik depressieve neigingen heb, dit is het. Wil je haar eruit gooien, prima, maar de volgende steelt ook. Je moet je geld achter slot en grendel bewaren’. Met dank aan de leiderschapskwaliteiten die ik heb mogen ontwikkelen in het Olvg, kan ik eigenlijk alles ter sprake brengen, dus dit ook. Zoals het een goede Afrikaanse betaamt ontkent ze in alle toonaarden. Wat klote zeg, niet zij, maar ik word hier onzeker van. Ik ga in mijn onnozelheid ook nog al mijn broekzakken nazoeken. Als we na enige tijd in ijskoude omstandigheden hebben vertoefd, gaan we zoals gepland boodschappen doen in stilte. Onderweg naar beneden, zegt ze dat ze echt altijd vraagt als ze iets nodig heeft. Ik antwoord zonder op te kijken dat ik dat ook verwacht en dat ik haar liever niet ontsla, omdat ik blij met haar ben (lees: was). ‘So, behave yourselve’. ‘Yes mam’, is het antwoord. De rest van de dag brengen we in stilte door.
Vanmorgen kwam ze en wat Pat voorspelde gebeurde, we doen net alsof er niets gebeurd is en daar ben ik ook blij mee. Ik denk dat ze zwaar onder de indruk was en de vijf dollar die ik over heb van het boodschappen doen, zit in de voering van mijn koffer. Wat een armoe. Verder laten we hier de iPad, laptop, mobiele telefoons, Pat z’n gouden manchetknopen (mijn sieraden zijn in NL), gewoon liggen en die blijven keurig liggen. Cash geld is te verleidelijk. En toen ik gistermiddag in het zwembad lag te dobberen en daarna samen met Pat een drankje nam, hield ik mijn eigen reactie nog even tegen het licht. Ik weet zeker dat ik stelen veroordeel, vooral omdat we echt proberen het goed met haar te doen. We betalen de kosten voor ziekte, haar moeders begrafenis, vervoer van en naar huis, extraatjes, maar het blijft een schril contrast met ons leven. Helaas kan ik het hier niet veranderen en stel ik het erg op prijs als ik me in mijn eigen huis veilig mag wanen.
1e en 2e etage kantoor, 3e etage en dakterras wonen wij .
Reactie plaatsen
Reacties