JFK

Op woensdag zit ik in de jury van het docentenpanel, dat de patiëntenpresentatie van de studenten beoordeelt. Vandaag was zo’n dag waarop ik van binnen regelmatig hard moet lachen. Een student had haar presentatie over tonsillitis. Omdat Hidde een hevige tonsillitis had, net voordat ik uit Nederland vertrok en het bijbehorende abces in het OLVG is gedraineerd, luisterde ik op de een of andere manier met nog meer interesse dan gewoonlijk. Aangekomen bij de oorzaken heb ik me stiekem zitten bescheuren. Ik heb dit tenminste nog nooit bij oorzaken horen benoemen in Nederland; Als er sprak is van een streptokokken groep C besmetting, is de oorzaak vaak (vergeef met de weinig medische uitleg, maar dan moet ik harder lachten en dat gun ik jullie ook). ‘Het pijpen van iemand met Gonorroea'. In de klas vertrok niemand een spier….(maar ik moest natuurlijk ook aan Hidde denken 😉).

Een andere presentatie ging over de zin van controle van zwangeren; ‘ante natal clinic’. De casus was een vrouw met zwangerschapspsychose. Bij de evaluatie zei Kelbriline (niet mijn favoriete docent, een schreeuwer):’ You better council good, otherwise she might not come back for her next check up. Maybe she dies and then it’s you who caused that’... Ja dat is ook een manier om je studenten te coachen.

De derde casus ging over een vrouw met extra pulmonaire Tuberculose. De vrouw in kwestie was een sekswerker, met twee kleine kinderen, die veel rookte en dronk en HIV positief was. Aangekomen bij het onderdeel patienteneducatie werd het volgende gepresenteerd: ‘ I tell the patient, tot stop sexworking on the street, to look after her children and tell her, not to worry, everything will come right, God is in control. Geweldig professioneel advies, de student kreeg hier verder geen feedback over.

De regentijd is aan het beginnen. Wat een geweld. Er valt hier als de regentijd hoogtij viert (juli), meer regen in een maand, dan er in Nederland in een heel jaar valt. Gisteren gaf ik de eerste les, waar ik alleen verantwoordelijk voor was. Om 9 uur begint de les en Emanuel, de driver, zou hier om 8.15 uur zijn, zodat ik zeker op tijd zou zijn. Helaas regende het zo hard, dat het leven hier dan een beetje stilvalt. Dat betekent dat ook veel studenten laat gaan komen, maar ja, we wonen nog geen 3 km van JFK en ik wil natuurlijk wel op tijd komen. Pat is weer in het binnenland, dus dat is geen optie, dan maar een taxi. Een taxi aanhouden is hier nog een dingetje. Een soort gebarentaal. Door de wijze waarop je je hand opsteekt en het aantal vingers dat je omhoog of naar beneden wijst, weten taxichauffeurs of ze wel of niet voor je moeten stoppen. Je ben namelijk nooit de enige passagier. Een taxi wordt tot de nok volgeladen. Dat betekent dat er bijna altijd midden op de weg taxi’s mensen staan uit te laden. Alle inzittenden stappen uit, soms een man of zeven uit een gewone luxe wagen, omdat er een uit moet stappen. Net als Sophiab(boekhoudster) me wil helpen bij het aanhouden van een taxi, komt Emanuel aanlopen. Toch wel lekker, ik word weer heel luxe afgezet bij het ziekenhuis en ben nog op tijd. Veel studenten zijn te laat. Vele omdat ze het ook lastig hebben met transport door de regen, maar ik denk dat er ook een aantal bijzijn, die als het regent, denken dat ze nog even rustig aan kunnen doen. Een van de studenten komt om 11 uur binnen. Ze moeten dan een ‘attendance sheet’ tekenen, waarop ze ook de tijd van aankomst moeten invullen. Ik (bitch) kijk even wat de student heeft ingevuld als ze net binnen is en de klok 11.05 aanwijst. Het aanwezigheidsformulier laat 10.15 zien. Grappig genoeg heb ik de studenten net uitgelegd dat een Nederlandse docent niet schreeuwt en probeert haar studenten te helpen, maar dat dat niet betekent dat ik genoegen neem met slechte resultaten of dat ik hogere cijfers geef. Deze student lijkt niet blij met het feit dat ik de tijd even aanpas. Ook docenten noteren dat ze om 7 uur ’s morgens arriveren als het niet zo is. Liegen ‘by culture’, dat bestaat ….

Als we na de les een meeting hebben met het management van het ziekenhuis, kom ik erachter dat Cynthia Jones, die me assisteert bij de lessen, net onder de raad van bestuur zit (bij wijze van spreken), directeur van het 200 bedden grote maternity hospital. En denk nou niet dat ze minder intelligent is of minder bestudeerd (master aan de University of Indiana, US) , maar het maakt haar heel veel uit dat de eerste groep bachelorstudenten werkelijk een leidersrol op zich gaan nemen. Tijdens de meeting vertelt ze dat ze grote zorgen heeft nu de regentijd is begonnen, de wasdroger is kapot en ze heeft nu veel te weinig lakens en pyama’s voor de patienten. Ik heb zo’n respect voor de mensen die dit ziekenhuis aanvoeren. Mary, een prachtige jonge vrouw en degene die dezelfde functie vervult als Cynthia, maar dan voor het memorial hospital (algemene deel van het ziekenhuis met 300 bedden), komt op grote rubber laarzen, haar deel van het ziekenhuis staat blank door de regen. Als Mary Beth, de gastdocent (Phd in nursing, ik ga haar vervangen :))) vraagt hoe het komt dat ze vandaag zo relaxt is, zegt ze dat ze gewoon even stopt met kijken en denken, dat is echt de enige manier om het vol te houden. Wat een wijsheid, ik weet zeker dat ze gelijk heeft. Ik realiseer me, dat naarmate ik wat langer meekijk, ik minder boos word en meer respect heb. Vooral voor mensen met zo’n spirit. Vast geen groot salaris, maar passie en trots.

Ik weet niet zeker of ik hier al een keer over geschreven heb, maar ik blijk heel goed te kunnen bidden. Vorige week een keer met een hele bange jonge vrouw die voor sectio moest. Deze dame lag met gebroken vliezen en niet vorderende ontsluiting. Baby deed het prima, maar ze bleef hangen op 4 cm en schreeuwde het uit bij ieder wee. Zoals hier gewoon is, moest ze het zelf een beetje uitzoeken. Ik kan dat niet goed aanzien, dus ging haar bijstaan. Ik merkte echter dat ze als ik bij haar kwam staan, de neiging had om met haar ogen te gaan draaien en een beetje te schokken. Geen oedeem, geen hoge bloeddruk, geen buikpijn, anders dan weeën en goede hartactie van de baby. Het kwam in mij niet op dat het een eclamptisch insult kon zijn (ik vond het op een Afrikaanse vrouw in paniek lijken). Ik koos er dus voor om op een afstandje te observeren, dan maakte ze het beter. Maarrrrr……… je zou dit kunnen aanvechten. Nicole kwam erbij staan en wilde alles nogmaals controleren, en ook zij kwam na controle tot dezelfde conclusie. Toen ze even later haar bed uitging en ik haar wilde helpen, ging ze helemaal ‘out’ in mijn armen en begon hevig te schokken. Ik denk nog steeds dat er geen sprake was van een eclamptisch insult, maar hoewel er dus al eerdere indicatie was om als je verdenking hebt van pre eclampsie, magnesium te geven, kwamen nu ineens de verpleegkundigen van hun stoel, was er binnen no-time een dokter (die volgens mij geen volledige informatie krijgt) en heeft mw gelijk een mega spuit Magnesium in haar bil en krijgt ze ook nog het nodige intraveneus. Ik heb hier nog geen infuus of spuiten pompen gezien. Niet voor oxytocine, niet voor bloed, niet voor magnesium, niet voor voeding voor neonaten, nergens voor. De angstige jonge vrouw ging nu gelijk voor een keizersnede. Er worden geen trombocyten gecontroleerd voordat ze gaat. Als het echt een eclampsie is, zou het goed kunnen dat er problemen met haar stolling kunnen ontstaan. Ze wil bidden. NICOLE, NICOLE!!!!! Helaas, Nicole is net naar de verloskamer. Please Jenneba (mijn Liberiaanse naam en ik luister er heel goed naar), can you pray with her? Ik ga bij haar staan, houd haar hand vast en terwijl ik bid;’ Dear God’, herhaalt ze mijn woorden…’ Dear God, please look after me and my baby. Help me handle the suffering etc. etc.. We ask you this in Jesus name’. Ik zal jullie vertellen, dat ik weinig religieus ben, dat wil zeggen ik heb heilig geloof in liefde, mensen en in de kracht van het leven, maar mensen, als ik met haar bid en ik zie haar rustig worden, ben ik zo’n gelukkig mens en geloof ik ook heilig in gebed. Ze bevalt binnen een half uur later per keizersnede van een gezonde jongen en gaat gewoon naar de post partum afdeling, zonder bijzondere observatie. Ze zijn niet helemaal consistent in de behandeling van de gestelde diagnose.

Pat is gisteren weer vertrokken naar Gran cru (450 km hier vandaan, 15 uur rijden), hij komt afhankelijk van de problematiek daar vrijdag of zaterdag weer thuis. Hij is met de nieuwe driver op pad. Junior is niet meer teruggekomen 1 juni, ik snap er nog steeds geen bal van. Je zou toch denken dat het fijn is om een baan te hebben, maar hij vond het te stil, nu er nogal wat mensen ontslagen zijn. Althans dat is de info die we krijgen van de medewerkers die er nog wel zijn. Junior neemt zijn telefoon niet meer op. Ik vind het jammer, ik was wel gek met hem, ook al kon ik hem niet verstaan. Maar goed, we hebben nu dus maar een chauffeur over, als Pat het binnenland in is. Vandaag moeten Sammy en Sophia naar een meeting en hebben ze een taxi voor mij geregeld. Eindelijk het komt ervan, Ger in een Liberiaanse taxi. Ik blijf toch Boss lady, ik hoef niet te betalen, dat regelt Sophia en ik zit alleen in de taxi. Helemaal nog niet echt Liberiaans dus. Step by step, ik kom steeds dichterbij de ‘real thing’ .