Even een break

Eerst de slaapkamer. Een dag is iemand aan het klussen, ik kan nog uitweiden over hoe vaak hij ondertussen de straat op gaat om onderdelen te kopen en vervolgendrie na het weekend pas weer terugkomt om het werk af te maken, maar dat moet ik misschien niet doen, want dit was pas kapotte airco nummer 1. Nummer 2 is de airco in de huiskamer, die gaat kapot de dag dat heel Monrovia 3 dagen plat gaat om te staken. Sinds wij hier zijn is de koers opgelopen, van 90 US$ cent voor 100 Liberiaanse dollars, naar 110 US$ cent voor 100 Liberiaanse dollars. Er is bovendien 10% tax gekomen bovenop allerlei services. Het geld is op en de verkiezingen zijn in oktober, dus linksom of rechtsom moet er ergens geld vandaan komen. En als er geen Ebola-uitbraak komt waardoor het westen met geld over de brug komt, dan maar op je arme bevolking verhalen. De gewone man is het zat en dus gaat echt alles dicht. Dat vind ik dan wel weer gaaf, hoe ze een vuist maken. (we vertellen er niet bij dat als het een beetje begint te schemeren de nodige winkels opengaan, je kan ook niet te principieel zijn als je geen geld en geen eten hebt. Respect). Voor onze airco betekent het dat het probleem met drie dagen wordt verlengd, want er is een nieuw onderdeel nodig, dat de monteur hier nooit zelf bij zich heeft.  Een monteur lijkt hier meestal iemand die van de straat geplukt wordt en wat ervaring heeft met airco’s of elektriciteit. Ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik om drie lampen op te hangen, nu er toch een ladder in de kamer staat. Daar begrijpen ze echt niets van, dat een witte!! vrouw!!! iets van elektriciteit begrijpt. Geweldig vind ik dat, ze gaan me nog een beetje leuk vinden in plaats van eng of belangrijk en dat voelt erg prettig. Na een dag of vier is het probleem opgelost. In eerste instantie was het ontstaan door een kortsluiting in de airco. Het stopcontact voor de airco’s is voorzien van een zekering (ben ik achter gekomen na enig onderzoek), hoogstwaarschijnlijk omdat je hier meestal te lage elektriciteit-spanning, maar soms veel te hoge hebt en de boel dan natuurlijk zou doorbranden. Helaas had de aircomonteur dit nog niet ontdekt), dus die dacht dat het stopcontact kapot was en heeft toen maar een langer snoer aan de airco gemaakt. En eigenlijk doe ik dit hele lulverhaal om jullie te laten zien hoe vakkundig en esthetisch verantwoord het een en ander hier wordt opgelost.

Ik attendeer jullie graag op de drie verschillende kleuren snoer; wit, lichtgrijs en donkergrijs, in combinatie met zwarte tape en het allermooiste is nog dat we er genoegen mee nemen.

Maar goed, door naar airco probleem nr 3, De airco op de slaapkamer stopt ermee, dit keer omdat de generator een servicebeurt heeft gehad en deze monteur  per ongeluk twee verkeerde draadjes met elkaar heeft bevestigd, dat gaf nogal en knal en los van onze airco is het modem van de internet voor de twee bovenste etages en de airco op kantoor en de generator kapot. En denk nou niet dat je die schade kan verhalen op de monteur, want die heeft niets en ook al had hij wel wat…..bossman is white and rich. Pat wordt hier uitermate chagrijnig van. Ik stel voor om de officemanager uit te leggen  dat ze goede mensen  moet inhuren met verstand van zaken en niet alleen vrienden en familie met  een schroevendraaier.  Zo gezegd, zo gedaan. Voor airco nr 3 komt iemand van een heus bedrijf. Helaas; het duurt nog langer, het kost veel meer en esthetisch gezien zijn we er ook niet beter van geworden…

Het mooiste vind ik het restje oude stekker dat hij halverwege heeft laten hangen, volgens Pat, zonde om weg te gooien….

Toen ik enige tijd geleden een opmerking maakte over het feit dat ze hier overal het plastic om laten zitten, of andere verpakkingsmaterialen en tegen Pat zei dat het er toch niet uitziet, attendeerde hij me erop dat hoe iets eruitziet hier geen issue is, het gaat erom dat het zo lang mogelijk meegaat. En zo is het. Daar hebben wij nog iets van te leren.

We hebben weer van alles meegemaakt. Relatieproblemen van Veronica, ziekenhuisopnames van Grace, want dat gaat maar door (Mam, life is like that in Liberia, you shouldn’t be to worried). En nog allerlei grappige anekdotes. Soms word je wat moedeloos, maar meestal zie ik de humor wel. Verder zijn er ook allerlei zaken waar ik als westerse vrouw ook het nodige van heb te leren. Vorige week reden we naar de Liberian board of nurses and midwives, want JA!!! ik heb mijn Liberiaanse registratie. Alex reed naar de stad en vroeg of het goed was als er twee vriendinnen van hem meereden, die anders op hem moesten wachten (zou die aan Pat nooit vragen). Ik vond het prima. Twee jonge vrouwen en een baby stapte in. De moeder van de baby, ik schat een jaar of 18/19, is verlegen en durft me niet goed aan te kijken. Ik vraag haar of ze de baby zelf voedt. Alex vertaalt: ‘baby sucking' (waarbij de laatste lettergreep niet wordt uitgesproken. ‘Yes’ antwoordt ze. Ik vraag het bewust, want toen Veronica mij laatst vroeg of ik onze kinderen de borst had gegeven en ik dat bevestigend beantwoordde, viel ze bijna van haar stoel. ‘You white people always want the best for your children, why not bottle feeding?’ Ik vertel natuurlijk dat de borst het beste is in de hoop dat ze kan geloven dat het duurste niet altijd het beste is. Je hoort Liberiaanse baby’s zelden huilen. Als de baby op de achterbank begint te jammeren (heel bescheiden), vraagt Alex onmiddellijk om haar eten te geven. Dat is lastig, want de jonge moeder voelt zich beschaamd en wil geen borstvoeding geven in de auto. Dan maar een slokje energy drink uit het blikje dat ze zelf aan het drinken is. Ik geloof niet dat ik heb voorkomen dat de 6 weken oude baby een slok mierzoete, koolzuurhoudende energy drink binnen had, maar het is door mijn overtuigende NEE, bij een slok gebleven. Alex trok het gejammer echt niet. ’Please, ik smeek je, doe er wat aan’. Waarop de andere jonge vrouw haar borst ontblootte en het kleine meisje heerlijk te eten kreeg. Ik vind het prachtig. Zo kan ik ook steeds genieten van de baby's die in de meest mooie doeken op de rug gedragen worden. Hun kleine koppies bungelen over de rand van de doek en je vraagt je af wat wij toch spastisch doen over hun slappe nekjes. Ze hobbelen vele kilometers op de rug van hun moeders en als ze op kleuterleeftijd zijn, dragen ze op dat hoofd, waarvan het nekje vanaf dag een, ogenschijnlijk onbeschermd over de rand van de draagdoek bungelde, een bak met sinaasappelen en lopen zo recht als ik in Nederland nog nooit iemand heb zien lopen. Fier, trots, mooi en kaarsrecht. Ik zeg het je; dolblij dat ik geen Liberiaanse ben, maar er zijn echt leerpunten voor ons in het verwende westen. Draag je kind op je rug of je hart, geef het de borst (of die van je vriendin/zus/moeder) en doe gewoon met je kind. Ze zijn zo lief als ze niet de hele dag hoeven te denken dat ze een prins of prinses zijn en het allerspeciaalste kindje van de wereld. Gewoon leven is best prettig, daar krijg je aardige mensen van. Welvaart blijkt mijns inziens niet altijd welzijn.

Ik heb mijn registratie dus, heerlijk, maar nu nog een werkvergunning. Alles loopt, maar het lijkt niet waarschijnlijk dat ik voor maart aan het werk ben. Pat vraagt me of ik niet wat eerder naar Nederland zou willen, hij redt het hier best en eigenlijk redden de kinderen het ook prima, maar ik denk eigenlijk vrij snel dat ik dat inderdaad wel zou willen. Bas heeft een spier in zijn schouder gescheurd, Hidde is druk bezig met het zoeken naar een nieuwe studie (uitermate ongelukkig met Future planet studies) en Noor is hard en succesvol aan de studie. Ik voel de behoefte om even een thuis voor ze te realiseren. Dat doen ze voor elkaar overigens geweldig. Wat een goede broers en zus. Pat en ik zijn trots. Bovendien gaan mijn ouders 21 februari verhuizen en zou ik heel graag mijn steentje bijdragen in Bilthoven. Dat laatste blijkt maar half te gaan lukken, ik kan voor 21 februari alleen maar vliegen met 23 uur wachttijd in Casablanca. Ik vlieg dus de dag van de verhuizingen laat het zware werk aan mijn oude ouders en Mir en Gert over, die zijn echt geweldig. En zo zit ik dus mijn laatste blog (voor een maand of twee ) te schrijven hoog in de lucht tussen Casablanca en Amsterdam. Nog tweeënhalf uur dan land ik op Schiphol en ben ik bij de kinderen. Als ik dat schrijf worden mijn ogen wazig…..

Het weekend gaan we lekker naar het strand. Ik heb het idee dat ik nog een beetje bij moet bruinen. Bizar natuurlijk, ik zit weinig in de volle zon, omdat ik nog langer mee wil, maar het is prettig om er \'gezond\' uit te zien en ik hoop zo het proces van er bleek en vermoeid uit te gaan zien, met een paar dagen te vertragen. Eerste keer dat ik een beetje verbrand, onnozele hals. Op het strand lopen altijd jongens kettinkjes en armbanden te verkopen. Die komen uit heel Afrika, behalve uit Liberia. Ik ben dus nooit zo geïnteresseerd, bovendien zijn ze echt niet mooi (die armbandjes bedoel ik...). Vandaag loopt er een jongen die zelf hartjes uitzaagt, de randen insmeert met inkt en het oppervlak met schoenpoets en ze aan een koord rijgt. Donderdag is Marie jarig, dus ik koop er een voor 3 dollar, dat krijg je als je weggaat, dan word je veel te gul. Ik had volgens mijn dierbare echtgenoot niet meer dan een dollar moeten betalen en dan was die jongen nog gelukkig geweest. Kan me niet schelen, ik heb een leuk cadeautje voor Marie en een nog leukere foto van de maker.