Pat

Pat zegt rustig, dat hij in een taxi zit, op weg naar huis, met wat schaafwonden. Ik spring uit bed, me bewust van het feit dat hij waarschijnlijk meer schaafwonden zal hebben dan hij me laat weten. Zo gaat dat meestal als Pat minder goed nieuws moet brengen. Ik doe de deur open, leg de kussentjes in de tuinstoelen, dan kan hij daar lekker zitten. Tien minuten later stopt de taxi, ik hol naar buiten. De deur van de taxi gaat open en Pat wordt door twee mannen uit de stoel geholpen. Hij kijkt me met een zielige glimlach aan. Zijn lippen zijn wit gekleurd, zijn kleren kapot, maar zijn gezicht is totaal ongehavend. Als ik hem wil helpen valt hij flauw.

Shit zeg, dit is meer dan een paar schaafwonden. Pat blijkt van achter aangereden te zijn door een busje, een trotro, noemen ze dat hier. Hij is onder het busje terecht gekomen en aan zijn benen eronderuit getrokken. De jonge man die reed, kerkgangers in zijn bus. De jongen is aangeslagen en gaat op zijn knieën voor me liggen, om vergeving vragend.

Het lukt ons om Pat in bed te leggen.

De verpleegkundige in mij wordt wakker. Ik vink als het ware af, wat er goed en minder goed uitziet. Hij is samen met de veroorzaker naar een kliniekje geweest, heeft pijnstilling gehad en een opdracht voor een x thorax bij zich. Dat lijkt een goed idee. Röntgenfoto’s. We vragen de chauffeur van de buurvrouw te rijden, maar het lukt helemaal niet om Pat nog uit bed te krijgen. Hij heeft veel pijn en valt steeds flauw als we proberen hem rechtop te helpen. Er komt een bevriende Ghanese arts en collega arts bij ons thuis. Die checken Pat van top tot teen. En concluderen dat hij eerst wat voor de pijn moet hebben en dan gaan we het weer proberen. Toch lekker als je verpleegkundige bent. Ik geef Pat een tetanus injectie, injecteer morfine en we beginnen met antibiotica. Ik kan de arts ervan overtuigen dat hij geen ‘drip’ hoeft. Goed aanspreekbaar, een goede pols, goede bloeddruk en niet buiten bewustzijn geweest tijdens het ongeluk… Okay, hoewel niet erg Ghanees, gaat hij akkoord met mijn voorstel. Ze houden hier van infusen en medicijnen.

Wat een toestand…..Ik ga naast Pat liggen en we zeggen allebei dat we verwacht hadden dat hij een keer iets zou hebben met de fiets. Pat heeft een identificatie bandje om en ik heb altijd mijn telefoon naast me, maar zomaar van achteren aangereden worden, hadden we dan weer niet verwacht. Ook een beetje naïef natuurlijk, want ongelukken verwacht en plan je niet. Dat blijkt wel, als het me later lukt om Pat op het randje van het bed te krijgen en ik hoop dat we idd naar de kliniek gaan om foto’s te maken. Oh, zegt Pat, mijn bril ligt binnen op tafel en dan doe ik wat een goed verpleegkundige in principe nooit doet; ik loop weg bij ‘mijn patiënt’….mijn liefste. Terwijl ik met zijn bril in mijn hand sta, hoor ik een klap alsof er een stapel boeken omvalt, een plof. En ja hoor, Pat ligt op zijn buik, op 2 cm afstand van de ijzeren hekken die ons moeten beschermen tegen dieven. Godv….. dit kan er niet bij. Nu raak ik toch een klein beetje in de stress. De chauffeur, Lizzy, Felix en ik krijgen hem op de een of andere manier weer in bed. Daar moet hij voorlopig maar blijven.

<img src=\"images/2021/KAPOTTE%20FIETS_1000.jpg\" alt=\"KAPOTTE FIETS 1000\" width=\"500\" height=\"375\" style=\"margin: 10px; float: right;\" title=\"Kapotte fiets\" />

Om een lang verhaal kort te maken; Pat leeft nog, blijkt niets gebroken te hebben, maar is beurs van top tot teen. Zijn rug, zijn ribben en zijn linker schouder doen duidelijk veel pijn en zijn benen en armen zijn blauw, geel, groen en geschaafd. Dit gaat even duren. We zijn vooral dankbaar dat het zo is afgelopen. Mooi om te zien hoe we in Ghana geaard zijn. De een na de andere vriend en collega komt bij Pat kijken. Er wordt overal voor hem gebeden, maar het mooiste gebeurde vanmiddag. Pat lag in bed toen de veroorzaker van het ongeluk, samen met zijn vrouw, kind en een priester bij ons langskwam. Als je weet, dat in Ghana bijna iedere chauffeur doorrijdt na een ongeluk, bang voor politie en voor het opdraaien voor kosten, is het heel bijzonder dat deze jongen, voor Pat zorgde na het ongeluk. Maar dat hij zijn vrouw meeneemt naar de plek waar Pat rond strompelt en de resten van de  fiets nog als een soort anti fiets reclame voor de deur liggen, getuigt van moed. Pat vertelt hem dat hij natuurlijk niet blij is, maar ook zeker niet boos. Dat gaat Lizzy te ver. Ze verheft haar stem en wordt boos op ‘de driver’. Dat willen Pat en ik helemaal niet. Arme Lizzy, ze is zo gek op 'uncle Patrick’. Ik snoer haar de mond, dat kan ze maar matig begrijpen. Dan geeft Pat een signaal dat het ziekenbezoek weer mag gaan. De priester vraagt of hij mag bidden. Daar staan we dan, om Pat heen, weer zo’n typisch Afrika-moment. Bidden voor Patje, daar word je toch blij van.