Eigenlijk is het tijd voor een vrolijk blog. Genoeg reden zou ik zeggen. Pat en ik hebben het goed hier. Regelmatig krab ik mezelf achter mijn oren, over het feit dat ik hier in Kumasi, niet hoeft te werken, dat ik golf speel, socialise, mezelf vermaak met pen, computer, naaimachine, kookboek etc. En dat ik eigenlijk best druk ben. Niet in de laatste plaats met het kijken naar mijn leven, naar mijn plek in de wereld en naar hoe relatief mijn zorgen zijn. Gisteren en vandaag word ik daar niet met mijn verstand, maar met mijn gevoel, keihard mee geconfronteerd.
Mama belde, enigszins beschaamd klonk ze bijna. Papa en mama hadden een telefoontje gehad van het secretariaat van de Onze Lieve Vrouwe kerk in Bilthoven. Voor de bloglezers die dat misschien niet weten; Pat en ik hebben 30 november 1993 Annelijn gekregen, die kort voor haar geboorte bij 35 weken zwangerschap in mijn buik is overleden. Komende 30 november vieren we dus haar 25e geboortedag.
Het secretariaat gaf aan dat de grafrechten verlengd of het grafje geruimd moet worden……
Mijn eerste reactie was totaal rustig, tevreden en begrijpend. Alle drie die gevoelens zijn overigens nog steeds aanwezig. ‘Tuurlijk mam’, we snappen eigenlijk al jaren niet dat we niet eens moeten betalen, dus ‘no problem’. Ja, dat had ik gedacht.
We hadden gisteren twee jonge vrienden op het eten, heel gezellig, en hoewel het door mijn hoofd speelde, heb ik het kennelijk even ‘in de wacht’ gezet. Toen ik naast Pat in bed lag, hebben we het er nog even over gehad, Pat zei dat ik er helemaal niet over na hoeft te denken, dat we gewoon gaan betalen en het grafje behouden. Dat laatste staat ook voor mij als een paal boven water, maar dat niet nadenken bleek lastiger. Pat snurkt altijd binnen 5 minuten, heerlijk, zo ook nu.
Ik ben even op internet gaan zoeken; ‘Wat kost dat eigenlijk, een grafje verlengen’. Best raar, om zomaar heel veel geld te kunnen betalen voor je dode kindje, terwijl je compleet gelukkig bent. Er zijn hier zoveel mensen die niet eens kunnen betalen voor hun levende kindje. En ‘stel dat we het ruimen, wat gebeurt er dan?’. Ik las dat de rest(jes) dan wat dieper in hetzelfde graf worden gelegd en er iemand anders bovenop komt. Tja, waarom niet eigenijk…. Natuurlijk zoek ik dan door; ‘Wat is er eigenlijk over van ons 35 weeks meisje, die natuurlijk nog helemaal van kraakbeen was…’ Waarschijnlijk weinig, misschien zelfs wel niets. HE!!!!! Niets, Annelijn. Dus dan betalen we voor het kruisje en de plantjes, die al 25 jaar met heel veel liefde, bijna wekelijks door mijn vader en moeder worden verzorgd.
Gelukkig wordt het weer licht en sliep ik eigenlijk wel goed. Ik ga naar mijn golfles en het straatbeeld, hoewel in de beste buurt van Kumasi, dringt zich aan mij op. De Caddie, die mijn golfclubs draagt is een schat van een joch, die ik 75 cent extra geef en een flesje frisdrank. En overduidelijk bijzonder gelukkig is met mijn ‘gulheid’.
Als Pat tussen de middag thuiskomt, moet ik gelijk huilen. Ik krijg het slecht op een rijtje. Waarom ben ik zo verdrietig, terwijl ik alles heb; welvaart, een geweldig huwelijk, met de beste man die ik me kan wensen, drie prachtige kinderen van wie ik tot op mijn bot houd en een klein doodgeboren meisje, dat me zo verschrikkelijk veel geleerd heeft dat ik eeuwig dankbaar ben dat ik haar heb gekregen. Ik heb gevoeld wat rouw voor mij is, ik weet dat tranen niet uit je ogen, hart of lijf kunnen komen, maar uit je hele wezen. Ik weet dat iedereen rouw anders moet beleven etc etc. Ze heeft misschien wel een klein beetje een beter mens van me gemaakt.
Waarom ben ik zo uit evenwicht door dat rotgrafje. En ook nog in deze week, waarin twee meisjes wees zijn geworden. Waarin een prachtige jonge vrouw is overleden. ‘Ger, waarom zo uit je evenwicht?’.
Ik probeer Pat uit te leggen, dat het komt omdat ik (ik weet grappig genoeg nog niet eens hoeveel) er heel veel geld voor over heb om voor mijn dode kind of moet ik zeggen, voor mezelf te zorgen. Terwijl ik het ook weg zou kunnen geven. Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil het zelf houden opdat ik een klein grafje, waar ik alleen maar een keer kom als ik in Nederland ben, met misschien wel heel weinig van ons kind erin, kan behouden.
Wat is het toch fijn dat Pat en ik bij elkaar horen.
‘Het is prima Ger, dat je verdriet hebt, dat blijft ons hele leven. En je hoeft ook niet te denken dat we nog meer moeten weggeven. Wij geven heel veel weg. Als je eerlijk wilt delen, dan moeten we in een hut gaan wonen. En ook dan schieten we tekort. We gaan het niet oplossen. Wij verlengen gewoon de grafrechten.’
O ja… het lucht geloof ik op, maar het blijft een ‘waterig’ dagje vandaag .
Reactie plaatsen
Reacties