Meghan

Op een dinsdagochtend ben ik een kop koffie gaan drinken bij Tumi, het hostel en toen bleek dat dezelfde dinsdagavond lessen startten in ‘Twi’, de lokale Ghanese taal hier in de Ashanti regio. Dus Pat en ik gelijk dezelfde avond naar Tumi voor de eerste Twi lessen en misschien nog meer voor het ontmoeten van mensen. Ik zal later uitweiden over dit bijzondere hostel, gerund door bijzondere jonge dames, maar nu eerst Meghan.

Aangekomen bij Tumi die avond, zat daar aan een lange tafel, tegen de muur een jonge, grote Amerikaanse jongedame, met op haar borst, een overduidelijk zwaar gehandicapte baby. Meghan bleek een meisje van 24. Goedlachs, vrolijk, zeer aanwezig en toch niet dominant. In Meghans kielzog kwamen altijd, Priscilla en Rhoda, haar twee aangenomen dochtertjes van respectievelijk 8 en 11 jaar oud. In de eerste weken kon ik het eerlijk gezegd niet geloven. Wat is dit voor een meisje? Twee aangenomen kinderen en Kofi het gehandicapte jongetje op haar borst, bleek het derde baby'tje dat bij Meghan was, om daar omringd door haar liefde, op korte termijn (denk in maanden) te mogen overlijden. Zijn biologische moeder kon dit niet aan (een zestienjarige). Kofi had een goedaardig proces in zijn hoofd, dat hier niet geopereerd kon of ging worden. In ieder geval was er op het moment dat Meghan Kofi onder haar hoede kreeg, al onomkeerbare schade gedaan, dat was duidelijk. Als je zelf moeder bent van drie prachtige jonge mensen in dezelfde leeftijdscategorie, die ik zeer speciaal en verantwoordelijk acht, past het bijna niet in je hoofd dat dit meisje ook ‘normaal’ is en bovenal gelukkig.

Ik kan jullie vertellen, het bestaat. Wat een vrouw; een topmoeder voor twee opgroeiende meisjes, met groeiachterstanden, en nogal veel medische ‘needs’. Elke keer als ik haar zag, zat ze eigenlijk altijd met Kofi op of naast haar, luid lachend, vrolijk en super toegewijd. De eerste maanden was Kofi altijd benauwd, rochelend en vaak ook wat klagend huilen. Onvermoeibaar veegde ze zijn mondje schoon, liep ze wiegend met hem rond. Met volle aandacht voor de twee andere dametjes, haar trots, haar dochters.

Ik moet niet vergeten erbij te vertellen, dat dit alles gebeurde in een vriendengroep van een man of 20, waarvan 10 echte vrienden denk ik, die altijd voor Meghan klaarstonden. Zij hoefde overigens praktisch ongeveer niets te doen, behalve ook af en toe met Kofi lopen of zitten, maar Meghan ging graag uit, gezellig eten en drinken en dansen tot in de kleine uurtjes (met goede hulp thuis voor de kinderen). Ze was dus ook nog gewoon 24. Bovendien had ze sinds 3 maanden een vriend; James, een Ghanese, medisch student. Een hele rustige, grote, lieve Afrikaan, die verliefd wordt op een meisje met drie kinderen, waarvan een stervend. Dan moet je een groot hart hebben.

Vorige week donderdag kwamen zes mensen van deze vriendengroep, zes op wie wij speciaal dol zijn, hier eten. Het was bijzonder gezellig. Die avond leerden wij een beetje dat Meghan’s kracht mogelijk vanuit een slechte jeugd kwam. Zo zie je dat ook een heel slechte jeugd (want die blijkt ze inderdaad gehad te hebben) tot wonderen kan leiden. Tenminste, als de mens die dit overkomt er op deze manier mee om kan gaan. Zij heeft de wereld laten zien, hoe je geheel belangeloos een goede jeugd kan geven aan kinderen die helemaal niet uit jou geboren zijn, maar wel bij jou geborgen zijn.

Afgelopen dinsdag kregen we, via Kelvin, een Brits/Ghanese jongeman die hier in Kumasi woont in verband met zaken en die vooral een hele goede vriend en steun en toeverlaat van Meghan is, het bericht dat Kofi die ochtend om ongeveer 5 uur, levenloos in zijn bedje bleek te liggen. Hoewel dit verwacht was en misschien zelfs wel fijn voor Kofi, voelde het zo verdrietig. Ons werd gevraagd Meghan even met rust te laten. Ze had ook nog malaria en was emotioneel aan het eind. Ik heb een kaarsje aangestoken (mijn katholieke bloed kruipt waar het niet gaan kan), mijn manier om gedachten kracht en respect te sturen naar zij die het nodig hebben. Toch een brandend kaarsje geappt naar Meghan en ik kreeg een allerliefst berichtje terug.

Met behulp van onze ‘Twi appgroep’ bleven we op de hoogte van Meghans gezondheid. Woensdag hoorden we dat ze toch opgenomen was in het ziekenhuis. Er bleek ook nog sprake van een trombosebeen en later van een longembolie. Meghan lag al een paar dag zonder te mobiliseren en had vrij veel overgewicht. Dat helpt niet mee. Van donderdag op vrijdagnacht appte Kelvin dat het niet zo goed ging. Meghan had een ontsteking en was ‘on ventilation’. Stom genoeg viel het kwartje niet bij mij, dat dat betekent dat ze aan de beademing lag. Toen er vrijdagochtend een vraag kwam of iemand die middag paraat wilde zijn, oftewel in het ziekenhuis bij Meghan, om daar, als dat nodig was medicijnen te kopen, ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Want zo gaat dat: je ligt opgenomen en in het geval van Meghan, kwamen artsen of verpleegkundigen met grote regelmaat naar buiten met een recept. Daarmee moet je dan naar de apotheek op de begane grond. Die verwerken het recept, daarmee moet je naar de bank, zoals ze dat noemen, op een ander plekje op de begane grond. Daar word je door een bewaker uitgelegd hoeveelste in de rij je bent. Maakt niet uit hoeveel spoed er is….. Als je dan aan de beurt bent, reken je af en moet je terug met je betaalbewijs, naar de apotheek, om het medicijn in ontvangst te nemen. Ik kwam om 13.15 uur in het ziekenhuis. Ze waren druk bezig met Meghan, dus ik mocht niet gelijk naar haar toe, maar het was toen dat ik begreep dat ze heeeel ziek was. Samen met Nakita, een Amerikaanse psych die onderzoek doet in Ghana in het teaching hospital waar Meghan was opgenomen, ging ik medicijnen halen, zodat ik de logistiek leerde kennen die ik zojuist beschreef. Lasix en een antibioticum. Kostte samen nog geen euro. Een half uur later stond ik weer bij de apotheek, voor intraveneuze bloedverdunners, die waren wel gewoon serieus aan de prijs. De dag ervoor had Kelvin medicijnen voor US$ 2000 gekocht. Alles om te zorgen dat ze beter wordt. Kelvin is bijna onafgebroken bij Meghan in het ziekenhuis geweest, samen met een groep van uitgezonden vrienden, Amerikaanse medische studenten en artsen en twee eerste hulp artsen die helemaal geen bekenden van Meghan waren, maar als advocaten naast haar bed stonden en steeds meedachten in de medische besluitvorming rondom haar ziek zijn. Dit werd op de Intensive care heel goed geaccepteerd. Toen ik weer boven kwam, hoorde ik dat ze al 24 uur geen urine geproduceerd had en een extreem lage bloeddruk had. Meghan had een sepsis (bloedvergiftiging) in een gevorderd stadium. Achteraf gezien heeft ze te lang met matige zorg op een algemene verpleegafdeling gelegen. De intensive care verwonderde mij. Ik heb de IC gezien in Monrovia, dat was zo treurig, zo weinig middelen en zo armoedig. Hier stond echter een paal met acht pompen naast haar, ze had een centrale lijn, lag aan de beademing, aan de monitor. En er stond een Aziatische dokter, samen met een groep verpleegkundigen te werken als paarden om Meghan ‘erbij’ te houden.

Toen ik Pat om half vier aan de telefoon had en hij vroeg me, wie mij zou komen aflossen, antwoordde ik; ‘Ik weet niet of dat nodig is Pat, dat ik afgelost word’. Pat vroeg niet begrijpend, wat ik bedoelde. Maar wat ik bedoelde werd heel snel duidelijk. Pat kwam ook naar het ziekenhuis. We waren inmiddels met al Meghans vrienden in de wachtkamer voor de Intensive care. Grote jonge mannen kwamen hard huilend de kamer binnenlopen. Om ongeveer 17 uur stopte Meghans hart ermee. Reanimeren was natuurlijk zinloos, maar is nog wel 30 minuten gedaan. Om half zes zijn ze gestopt en dat is dan het moment van haar overlijden…

Een vrouw die meer goed gedaan heeft in haar leven dan bijna ieder oud mens die na een vol leven afscheid moet nemen. Maar ook een mens dat helemaal niet gemist kan worden. Twee kleine meisjes, die al een keer wees werden, doordat hun moeder overleed aan aids, zijn nu weer wees. De groep vrienden van Meghan die achterblijven zijn adembenemend. De meisjes worden opgevangen en zo goed als dat kan begeleid in de eerste dagen na het overlijden van hun ‘mummy’. Ik kan het wel uitschreeuwen. Zeker ook omdat een vrouw, zoals ik er nog nooit een ontmoet heb, overlijdt. Maar meer nog, omdat twee meisjes die al een keer hun moeder verloren hebben, dat weer moeten doen. En hoe goed al die lieve jonge mensen ook zijn voor Rhoda en Priscilla, er is geen Meghan bij. Dat kan ook niet, maar dat maakt het drama gelijk duidelijk. Met een man of 10 zijn ze aan het nadenken en vergaderen over de begrafenis/crematie van Kofi en Meghan, over waar de meisjes op de korte termijn naar toe moeten en waar op de lange termijn. Hoe dit alles gefinancierd moet worden. Zaterdag zijn ze met zijn dertigen bij ons wezen eten en gisteren met tien man. Pat en ik proberen ons nuttig te maken door een soort ‘thuishonk’ te creëren voor mensen waarvan het overgrote deel helemaal niet voor altijd in Kumasi zal blijven, maar zich wel heel graag voor altijd verbindt, praktisch of financieel aan twee kleine meisjes. Bijzonder om te zien dat de Ghanezen soms wijzer zijn dan de Amerikanen en Europeanen. Zij zijn al door zoveel schade en schande wijs geworden, dat ze zonder meer accepteren dat het leven van Rhoda en Priscilla nooit meer zal worden wat het was. Samen met de passie en toewijding van de Westerse vrienden vormen ze een ijzeren vuist.

De laatste zin van Meghans berichtje, afgelopen dinsdag op de groepsapp, dat haar allerlaatste zou zijn, was:

‘I love you all and our family really appreciates you for being here for us’.

Gelukkig heeft ze niet geweten hoe verschrikkelijk hard dat laatste nodig is en blijft.

Ik eer in dit blog een vrouw waarvan ik het bestaan niet voor mogelijk heb gehouden. Een grote Amerikaanse met een nog veel groter hart. Iemand die zich niet laat wijsmaken dat je de wereld niet kan verbeteren. Iemand die er letterlijk alles voor over heeft om het verschil te maken.

Meghan, je hebt het verschil gemaakt. Wij blijven in diepe bewondering achter en gaan ons hele leven nooit vergeten dat het bestaat: Onbaatzuchtige liefde voor de mensen die jouw nodig hadden. Diepe buiging…