Zeineb

Ze woont op 6 minuten lopen van Tumi, maar heeft vandaag omdat ze dacht dat ze te laat zou komen voor het uitchecken van de gasten, een yellowyellow genomen(tuktuk). De yellowyellow is op de een of andere manier over de kop geslagen en Zeinab heeft het hele ding op haar bovenbeen gekregen. Gevolg: bovenbeenfractuur.

We rijden terug naar Kumasi. Tim en Pat zetten mij af bij Tumi, om Zeinabs dienst over te nemen achter de receptie en gaan zelf bij Zeinab kijken in het ziekenhuis. Vast de eerste rekening betalen, want dat is niet de grootste ramp, maar wel het grootste probleem. Ziekenhuizen in Ghana, je wordt er niet blij van. Zeinab vertelt hoe ze aangekomen bij het ziekenhuis door niemand uit de taxi wordt geholpen. Ze moet maar lopen op haar gebroken been. Na heel lang wachten komt er uiteindelijk toch iemand die haar op een brancard helpt en dan, alsof hij uit de hemel komt, hoor Zeinab de stem van Bismarck, een jonge arts, die op vrijdagavond altijd bij Tumi komt eten. Hij zorgt dat er iemand naar Zeinab komt kijken. Hoe gaat dat bij iemand die geen Bismarck kent……

De volgende dag blijkt dat Zeinab kan kiezen uit twee soorten operaties. Een met extern fixatie materiaal, zo’n been dat als het ware in de steigers wordt gezet, of een OK met interne fixatie, een pin in het (femur)bot. Milou zegt aan de telefoon al, Ger; ze moet de beste OK krijgen, we zien wel hoe we het gaan betalen, maar ze moet weer goed gaan lopen. Zo gezegd zo gedaan. Voor Zeinab is dat lastig. Ze is blij dat ze geholpen wordt, maar oh oh, wat is het toch fijn als je gewoon een goede ziektekosten verzekering hebt en niemand hoeft te bedanken. Ik heb dus los van de verantwoordelijkheid over Tumi nu vooral ook heel veel diensten in te vullen, want Zeinab werkt fulltime. Ik heb het druk, een heel hostel, koks, schoonmakers, naaisters, nachtwachters etc. etc., maar weinig gasten, dus tijd om te denken en weinig geld te besteden. Zeinab is moeder van drie kinderen. Haar oudste dochter, Angel, is twee jaar geleden op zestienjarige leeftijd overleden door sikkelcelanemie, dan Reza, een meisje van nu 16 en Adam van 14. Zij wonen samen met Promise, een Nigeriaans meisje dat kokkin is bij Tumi . Promise gaat iedere ochtend om 5 uur naar het ziekenhuis om Zeinab te wassen. Om 6 uur gaat er dan een bel, dan moeten alle wassers weer van het toneel verdwijnen. Het is ff wat anders dan het OLVG in Amsterdam, zal ik maar zeggen. Promise vertelt dat de operatie en opname ongeveer GHS 7000 zal gaan kosten. Dat komt neer op ongeveer 1000 euro, een koopje natuurlijk als je bedenkt dat een nachtje in een ziekenhuisbed dat ongeveer kost in Nederland, maar als je nog geen 100 euro per maand verdient, twee schoolgaande kinderen hebt en een huisje te huren, is het een onoverzichtelijk groot bedrag en dat is het eigenlijk ook voor Tumi. In een corona jaar waarin we nauwelijks gasten hebben, is het geen vetpot bij Tumi. Pat en ik wonen nu 5 jaar in west Afrika en ik heb behalve spontane giften nog niemand om geld gevraagd voor ‘Afrika’. Ik kijk in mijn telefoon en besluit om in mijn contacten te zoeken naar 50 mensen van wie ik denk dat ik ze er niet overmatig mee belast, als ik ze om 20 euro vraag. Ik blijf dat lastig vinden. Niemand vraagt om vrienden die in Afrika gaan wonen, die dan gaan bedelen, maar ik probeer niet te denken en heel snel een bericht te maken, een verzendlijst samen te stellen en op verzenden te drukken zonder na te denken. Lieve lieve mensen…. Ik heb dinsdag 25 mei ongeveer permanent zitten stuiteren op mijn stoel. Het geld voor Zeinab stroomde binnen. Ik ben nog steeds intens dankbaar voor mijn gulle vrienden. Echt, jullie hebben het verschil gemaakt. Zeinab heeft een gebroken been, maar ruimte in haar hoofd en hart om te genezen. Ze heeft even geen overmatige geldzorgen. Ik kan steeds maar alles betalen. Ook de transportkosten van Promise, het nieuwe nachthemd, de krukken, de operatie, de medicijnen, het verbandmateriaal etc etc. Het is echt hartverwarmend en het maakt zoveel uit.

Als ik op woensdagochtend Zeinabs ziekenzaal instap, met mijn tiet met geld, kijk ik om me heen. Er liggen twintig vrouwen. Allemaal met breuken. De meeste hebben complete ijzerwinkels aan de buitenkant van hun benen zitten. Ik denk gelijk; ‘mooi dat geld voor Zeinab, maar wie betaalt voor die andere 19 vrouwen…’. Niet iedereen is straatarm natuurlijk, maar over het algemeens valt het leven van de gemiddelde Ghanees financieel niet mee. Promise vertelt me ’s middags dat de jonge vrouw die naast Zeinab ligt, twee verbrijzelde benen had. Het ene been is geopereerd en komt waarschijnlijk weer goed, het andere been is geamputeerd. De familie had geld voor één been…. Ik zal jullie verder de ziekenhuisverhalen besparen. Ze zijn verdrietig, de meeste verpleegkundigen passieloos, de meeste dokters technisch goed, maar erg overtuigd van hun gelijk. Nee, doe mij maar Nederland. Uiteindelijk wordt Zeinab maandag 31 mei geopereerd. Dat is dan wel weer bijzonder. Onder spinale anesthesie, een pin in haar been, zoals je dat in Nederland ook krijgt. En ze mag donderdag naar huis. Thank God!! Pat haalt Zeinab uit het ziekenhuis en we geven een klein feestje bij Tumi. Fanta en donuts. Wat zijn we blij dat Zeinab er weer is. Milou, die naast Tumi woont, maar nu dus in NL is, heeft gezegd dat Zeinab de komende weken in haar huis moet gaan wonen. Zeinab kan dan misschien een beetje bij Tumi werken en dat zal haar goed doen, want Zeinab zonder Tumi bestaat niet. Overigens net zoals Tumi eigenlijk niet kan bestaan zonder Zeinab. Tjonge wat fijn. Dat drama is weer op zijn retour…

Vrijdagmiddag zit Zeinab met haar been op een krukje alweer uien en tomaten te snijden in de keuken bij voor Fridaynight dinner. Dan komt er altijd een groep van een man of 20 eten bij Tumi. Abena die om 2 uur hoort te beginnen is er om 3.15 nog niet. Ik probeer haar te bellen, maar krijg geen gehoor. Nou ja, het zal wel. Om 4 uur, als ik net even naar een nabij gelegen winkel ben, komt Abena binnen. Ze kan niet praten, is een soort ‘dode vogel’. Als ik vijf minuten later binnenkom zit er een doodstil meisje op een krukje en schreeuwen er vijf vrouwen door elkaar, dat ik haar naar het ziekenhuis moet brengen. Ze kan wel verkracht zijn. Want het verhaal is namelijk als volgt. Abena komt met de taxi naar Tumi. Dat klinkt luxe, maar dat is het niet. Het gaat altijd om een shared taxi, dat kost meestal 1 cedi(15 eurocent) voor een aanzienlijk stukje, maar dan kan je dus met zijn zessen in de taxi zitten, of als het zo uitkomt alleen, naargelang er klanten zijn. Abena zat het laatste stukje helaas alleen. Net voordat ze bij Tumi aankwam, klikte de chauffeur op de centrale vergrendeling en zette een mes op haar keel. Hij nam haar telefoon en de 205 cedi die ze in haar tas had om inschrijfformulieren te gaan halen voor komend schooljaar, ze wil weer wat gaan leren.

Ik neem Abena mee naar een van de kamers in het hostel en ga met haar op de rand van een bed zitten. Ik vraag haar zacht of ze oneerbaar betast is. Dat is idd zo, maar nee, de taxichauffeur is niet in haar geweest… Gelukkig. Abena blijft bij Tumi, dat wil ze, maar om een uur of 8 wil ze dan toch naar haar moeder. Pat besteld een uber, 35 Cedi. Abena verdient 20 cedi per dienst, dat is dus geen permanente oplossing, 70 cedi transportkosten als je 20 verdient. Nou ja Ger, maar even niet aan denken, hoe dit nu weer moet. Ik slaap er slecht van. De volgende dag komt het volgende probleem Pat en zijn fiets. Maar Abena komt gewoon weer naar haar werk, met de shared taxi. Als ik haar geld geef voor nieuwe formulieren (205 cedi ) en 300 cedi voor een nieuwe telefoon, krijg ik een stralende glimlach. Ze is blij……. Het is raar verdeeld in de wereld .